Les jours se suivent et ne se ressemblent pas, maar dan ook, pas du tout, het verschil,  zoals in de ‘Tour de France 2020’, is soms heel drastisch en in het aangehaald gebeuren, dramatisch. Ook ik ondervind dat mijn instelling om te schrijven, van dag tot dag enorm verschillen kan. Ligt het aan mij of is het maar een normaal verschijnsel als de impact van de nacht je heeft gemetamorfoseerd. Gelukkig niet in een kever zoals bij Kafka gebeurde, maar dan toch een metamorfose in je gedachten. Bijvoorbeeld, als je in de morgen opstaat met ‘Pini di Roma’ van Ottorino Respighi is er wel altijd iets dat hangen blijft en wijkt je onvermijdelijk uit naar oorden waar je niet altijd vertoeven kunt of wilt.

Wat volgt is het resultaat van deze uitwijking:

Bach die avond.

Ze speelde Bach die avond,
haar vingers 
van wie het componeren was,
van wie het in elkaar verweven
van ranken en voluten was,

onomwonden wonder
van haar innige intimiteit
met Bach.

of
geest op geest geënt, een overgang
van eeuwen,
wij geluisterd:

over rode tegels witte parels
opgesprongen, uitgebold,
oude muren overspeeld
met bloesems en gekluisterd
aan de balken, vlinders
uitgedroogd in spinnenwebben.

Wie hoorde
om te stijgen nog, het onvermogen,
dichter nog te komen, al waren we al dicht.

Die avond was er Bach
was er overrompeling van regenbogen,
verwondering te leven
en het leven
uit te schrijven in runentekens,

niet meer wetende
hoe Bach de klanken was.