We zijn, dacht hij die morgen, de verlenging van het Universum, we zijn het imago van de geest ervan, de beweging ervan, de ego ervan. Zijn woorden, de weergalm van wat hij de vorige dag had uitgebazuind en, op het eerste zicht, zuivere waaghalzerij gezien er, op basis van de verhoudingen uiterlijk, geen vergelijk mogelijk is, maar innerlijk wel, want wat is er groter dan de geest in de mens?

En het is hierop dat hij zich baseert om te verhalen dat de mens wel niet primeert op de geest van het Universum, maar dan toch die geest het dichtst benadert en dat dit de maatstaf is om de vergelijking te doen.

Vanmorgen is hij nog altijd deze mening toegedaan, is hij nog altijd overtuigd van wat hij vooropstelde en het is nog altijd met een zelfde vurigheid dat hij zijn stellingname verdedigt. Een stelling die  onvermijdelijk moet inslaan en reacties opwekken, is het niet vandaag, het is morgen. Zeggen dat het ganse Universum zoals het waait en draait er is opdat de mens er zou kunnen zijn, is een idee die hij nog nergens heeft ontmoet, een uiterst boude uitspraak dus die nazinderen zal.

Het is maar dat voor de schrijver ervan, een blog elke dag een provocatie wordt om een uitgangspunt te vinden, vooral als je niet schrijft noch over het mooie weer, noch over corona, noch over het gebeuren in de wereld.

Als je dus telkens vertrekt van uit het landschap dat van de geest is  en niet van dit dat er maar voor het grijpen ligt dan is er een reden. Is het omdat je denkt dat je gelezen wordt precies omwille van dat landschap van de geest dat elk van ons graag bewandelt. Dit hoopt je toch anders zijn je woorden voor een moment slechts vluchtheuvels terwijl de wil er is, jullie de Alpen voor te schotelen: smalle paden die tussen de rotsen lopen, eeuwenoud, die je te beklimmen krijgt.

Dit dacht ik deze morgen , de zon - de aarde in feite - op weg naar mijn zoveelste herfstequinox, zoals ik het al zegde, mijn binding met mijn oorsprong, met mijn ‘oerbasis’ - een woord dat de pc niet neemt - maar ik voel het aldus aan waar ik zit, los geslagen van al wat de wereld te vertellen heeft,  gekeerd naar het punt, het ene vaste punt volgens Reeves, en Eco waar de slinger van Foucault is aan opgehangen. Het punt waar alle krachten van het Universum in osmose zich verslingeren. Het is van uit dit punt dat ik elke dag tracht - met nadruk op het trachten - te bereiken en van waaruit ik schrijven wil. Van waaruit ik op zoek kan gaan naar het grote wonder dat van het leven is, het wonder van het woord dat ik denk en schrijf, om aan te tonen dat, als ik aan het schrijven ben, mijn ganse lichaam, zich heeft opgelost in mijn geest; als ik woord geworden ben - beter misschien, als ik vàn het Woord geworden ben - grenzeloos  opstijgend  In de wolken van wat was en is en komt.

Het schakelpunt dat ik bereik op gezegende ogenblikken, eens om de zovele equinoxen, het wankelmoment naar de volle herfst toe, en het binnenschuiven in het tijdloze dat is van alle herfst-en die er ooit waren  en nog komen zullen, gekende als ongekende. Het is aldus dat ik het magische van het wiskundig punt beleven wil, ik zon zijnde en aarde; zoals ik me kennen wil, mijn woorden schiftend om op het precieze ogenblik dat enige punt te benaderen in mijn geschriften, een punt, dat een verre aanloop kent alvorens het in het zicht komt en te grijpen is, enkel als je er klaar voor bent.

En denkt hij, wat heb je nu geschreven? Weet je het zelf wel welke hoogte je bereikt hebt?

*

Ik zag gisteren beelden van een groep alpinisten in de sneeuw bovenop de Mont Blanc. Eens heb ik ooit in de sneeuw gestaan op 4.153 m hoogte, niet op de Mont Blanc, maar op de Bishorn in de Alpen van de Valais. Het magische van dergelijke momenten blijft je bij, omdat het een punt is dat je zelden nog bereiken zult.

Ook wat ik schreef vandaag zal ik zelden nog bereiken.