Kroning 

Heb met veel respect
de zee gekroond,
mijn avonden er, mijn nachten,
mijn sterren en mijn maan,
mijn glorieuze morgens.

Haar gekroond
alsof ze mijn geliefde was
haar toegesproken,
alsof het was met alle tot nog
toe onuitgesproken woorden
die zij te ontdekken had
en nog meer dan dat.

De luchten groot en teder
en de zee, zo wijd, zo open:
foto’s zijn mijn woorden,
omsluierd ingelogd
die te interpreteren zijn,
zoals je bent geboren en getogen,
enig in je soort en in je dromen.

Zo kom ik telkens tot de
woorden die ik nalaten wil
vandaag
omdat er gisteren was
en morgen te vlug zal komen.

Want zo gaat het in het leven:
kransen worden neergelegd,
fanfares en hun requiem
en achter het raam
een kind geboren.

Zo gaat het in het leven,
golf die volgt op golf,
ogenblik in ogenblik,
verandering is inbeelding.

Heb ik iets te veel gezegd,
o, zee, terwijl ik zwijgen blijf.
je raakt me wel, zodat
ik je beminnen kon,

lk je bezat in een ademloos gesprek
om niets te zeggen, al wou ik het,
mateloos.

De wind, de heerlijke wind
van ver gekomen, me omhelzend,
wijl ik je betasten blijf met woorden
even maar meer hoeft het niet.

Leze dit wie lezen kan maar ook
niet verder kijken, geen wegen
af te lopen om te begrijpen:
de einders hier te wijd.

Arme man die met de zee hier praat,
heel wat dagen achter hem gelaten,
hoe vreemd het is, niets
bezittend om te geven.

Maar
het komt er aan, het komt er aan:
eiken kist besprenkeld met wat water
wat nodeloze woorden,
wat bloemen voor
het leven wat het was.

En dan die tederheid van jou,
om me te beschermen,
toereikend, om er heen te gaan,

uitgestrrekt.