Zal ik jullie blijven bekoren met de woorden die ik schrijf. Met  de pogingen die ik doe om, vertrekkende van uit het diepste van mezelf, een zinnig iets op te halen, hopende jullie ermee te verrassen, zodat het jullie stil houdt een bepaald ogenblik in de dag en jullie meeneem waar ik heenging, zelfs al is het niet ver af, zelfs al is het maar even buiten in je tuin?

Onlangs, op facebook nam - noem ik hem een vriend? - hij tekent zich Kdp, me mee met zijn foto’s, in zijn tuin. Een tuin met bloemen en planten, zelden zoveel samen gezien, gehuld in een herfstsfeer. De verscheidenheid ervan, de kleuren ervan, overweldigend. De keuze ervan deze van de poëet in hem.

Het is dit beeld dat ik elke dag oproepen wil met mijn woorden. Ik wil ze  een even grote draagkracht meegeven,  niet wat het beeld ervan aangaat, niet onmliddellijk uiterlijke ervan, maar gaande tot in de diepte van ons bestaan en tevens omkranst met poëzie, zoals bij Rilke:

‘Wirst du schlafen können ohne dasz ich wie eine Lindenkrone mich verflüstre über dir?’

Of:

‘Zal je dag zijn wat je wenst dat hij is, als ik je niet even ‘befluister’ met mijn woorden?’

Weet dat het mijn betrachten is, je even niet binnen te brengen in een omgeving waar je anders niet komen zou, en hiervoor wil ook ik gaan waar ik anders niet komen zou; weet dat je me uitdaagt om zo een plaats op te zoeken die strookt met ons beider verwachten. Een opdracht die ik aanvaard en naar best vermogen, zoals Rilke, jullie ermee ‘befluisteren’ wil.

Niets is me te veel om dit stadium te bereiken. Ik reis hiervoor de wereld van mijn herinneren af en als deze niet toereikend zou zijn, voeg ik er deze van mijn dromen en mijn verbeelden aan toe.

Ik denk nu - vreemd zullen jullie denken - aan het graf van Theo Van Gogh en van zijn broer Vincent in Auvers-sur-Oise. Het regende toen en ik plukte er een takje dwergvarens uit de kerkhofmuur. Ik vond het terug in een in lila couvert gebonden bundel ‘Elégies et autres vers’ van Francis Jammes, uit zijn rij gehaald door de vierjarige Jane en op de grond gevallen. Francis Jammes, de man zijnde die volgens Gilliams schreef, en dit is zeker toepasselijk op mij: ‘la Poèsie que j’ai rêvée gâta toute ma vie’.

Ik vond dus dit takje dwergvarens terug, platgedrukt, de sporen erin wellicht nog even sterk, even beloftevol als toen ik het geplukt heb. Ik  wist waar en wanneer ik het geplukt had. Ik heb het terug geplaatst tussen de bladen, met de beelden eraan verbonden die ik blijvend in mij draag.

Denkend  ook aan Jorge Luis Borges die een gedroogde violet vond tussen de bladen van een boek, herinnering, zegt hij aan een niet te vergeten namiddag, maar toch vergeten[1].

Wat mij dus niet overkwam.

[1] Jorge Luis Borges : ‘Nueve ensayos dantescos’, Espasa, Collección austral, 1998 : ‘…un libro y en sus pàginas la ajada violeta, momento de una tarde sin duda inolvidado y ya olvidado’. (Las Cosas)