Ik zag reeds heel wat vrienden gaan. Zo veel reeds, zodat ik me afvraag hoe het komt dat ik, er nog altijd ben. Ik houd hun namen en telefoonnummers in de lijst van mijn contacten, je weet maar nooit, en ik denk er zelfs niet aan hen te verwijderen, ‘deleten’ heet dit nu.

Bovenaan, uit de alfabetische schikking gehaald, hoe weet ik niet, ik ken niet de gewoontes noch de ingewikkeldheid van mijn smartphone, staat de naam van Hubert v. M., een man die een toevlucht was, een hulp ook, een man naar mijn hart, wiens ziekte en heengaan - dat te plots, te onverwacht was - van dichtbij heb meegemaakt. Zijn naam blijft er staan alsof hij hier wachtende is, ergens op aarde, in een of andere wolk, wachtend op de dag dat ik zal gaan om samen met mij het andere leven te betreden.

Hij is een geduldig man en ik zal graag gebruik maken van zijn hulp op het ogenblik van mijn vertrek. Hij is de laatste van zij die gingen. Van de vorige heb ik niet het gevoel dat zij hier wachten op mij, neen, zij zijn vertrokken, alleen hun herinnering blijft en het is als herinnering dat ze regelmatig opduiken in mijn gedachten.

Ook de herinnering aan het geval Chovanek zal blijven. Voor een tijd geprojecteerd op een zwart doek, wapperend in de avondwind, en dit omwille van het absurde ervan. Het absurde van het absurde: een man die weigert zijn voorbehouden plaats in het vliegtuig in te nemen, wellicht halsstarrig weigert, en wiens halsstarrigheid, de halsstarrigheid bij anderen zal opwekken, met als uiteindelijk gevolg een on-noodzakelijke  dood.

Een stupide oorzaak met de dood als gevolg. Ik kan er niet omheen, ik kom er niet van los, het merkteken ervan is heel diep gebrand omwille van het onzinnige ervan.

Toch moet ik verder, vandaag al. Moet ik dit geval categoriek afsluiten. Denken dat het een film is die ik gezien heb, zoals de beelden gisteren van een alpiniste in de effenheid van de besneeuwde wand van K2. Een beeld dat me beangstigde, dat ik ook achtergelaten heb, omdat ik de spanning niet meer houden kon en het beeld heb afgebroken omdat ik me verplichtte te denken dat het ‘maar’ film was.

Zo bestaan we dan, realiteit te zien als film en film als een realiteit die ons aangrijpt. Wij, gegrepen tussen de twee armen van de tang, met moeite ons bevrijdend zo van het ene, als van het andere.

Telkens gaan we aldus de confrontatie aan met onszelf, hoe ook de omstandigheden zijn waarin we ons bevinden, in realiteit of in gedachten, we kunnen er ons zo maar niet van los wrikken, want we zijn geschokt, dooreen gehaald al was het maar een ogenblik, het zindert na, onvermijdelijk.

Ook het heengaan van Hubert, zelfs al is het al een tijd geleden, zindert nog na. Ik denk dan echt aan wat ik hoger schreef, hij is nog altijd wachtende in een wolk om me mee te nemen, ooit.

Zoals hij gewoon was me mee te nemen, naar een concert of naar een voordracht, waar ook.