Daar gaan we weer de dagen af van één tot het einde van de maand. Het is voor mij niet nieuws meer, het duurt een tijdje, maar eens het einde daar, is het pak dagen weg, onherroepelijk weg. Of het relaas van een blijvend herbeginnen, een aftellen van 1 tot 30/31, ik ken het liedje maar al te goed opdat ik het niet eens vermelden zou, elk cijfer, elk getal krijgt een kleur mee, een inhoud, liefst verschillend liefst van het vorige.

Alles wijzigt zich, gelukkig is er nog de muziek op KLARA, deze blijft grotendeels bij het oude, het vertrouwde. We kunnen er ons in nestelen, we voelen er ons thuis van de morgen tot de avond, tot ver in de nacht, met nu en dan enkele nieuwe schakeringen die we graag aanvaarden, omdat we er ondertussen mee vertrouwd geworden zijn. Arvo Pärt noem ik dan, zijn ‘Spiegel im Spiegel’ noem ik dan, en andere werken van hem. En, er zijn er heel wat die vernieuwing hebben gebracht. Maar klanken zijn geen woorden, de klankenwereld is een andere vorm van poëzie dan de meer directe woordenwereld, waarover we struikelen soms, zoals ik, gisteren, over de gedichten van Iduna Paelman, een naam die best te onthouden is, als voorbereiding op al wat nog komen kan.

Ik waagde het, ‘gebazel’ te noemen, maar ik zou beter kijken naar wat ík hier elke dag breng en me afvragen hoe Iduna, een knappe blondine die de Standaard ons toont, hoe zij schrijven zou over mijn prestaties die ik, met haar maatstaven, even goed, poëzie zou kunnen noemen mits aan mijn woorden een andere presentatie mee te geven.

In feite, wat ik over het hoofd zie, is dat ze de moed en/of het inzicht heeft gehad iets nieuws te proberen, iets totaal anders, waar Ilja Leonard Pfeijffer mee begonnen is, wat hem toeliet de Vlaamse poëzie aan de kant te schuiven in een van zijn ‘leiding’ gevende artikels waarover ik het in een van mijn (verre) vorige blogs - te moeilijk om te lokaliseren - heb gehad.

Wellicht: we zijn wat de Letteren betreft, aan vernieuwing toe. Lijk in al wat was worden de oude gewaden afgelegd en worden nieuwe aangetrokken, die nood hebben om zich in te burgeren. Misschien is het nog een zoeken, maar uiteindelijk zal het nieuwe het vertrouwde worden en wordt het oude op zij geschoven. Echter, zoals ik al zegde, dankzij KLARA, de muziek van eeuwen terug, zij houdt stand, wat niet kan gezegd worden van de literatuur. Wie leest er nog deze van een eeuw terug, ik denk nu aan een favoriet van mij, Jules Verne, of zelfs Stendhal, of Joyce, of Proust, of Gilliams, wie leest hen nog? Terwijl er geen dag voorbij gaat zonder Bach of Mozart of Beethoven. Heb ik er een sluitende verklaring voor? Of, hebben jullie er een?

Misschien, ware KLARA er niet - wat een ramp zou zijn! - dan ware er geen verschil, want in gedachten zouden we elke dag evenzeer begaan zijn met de muziek, deze van wie ook, als met de literatuur, deze van wie ook. Hoe zou het er aan toegaan indien er een zender ware die elke dag, enkel literatuur tot en met deze van de Oudheid brengen zou. Ik hoor al hoe Ovidius, hoe Cervantes, hoe Van Ostaijen klinken zou, of Gezelle, of Arthur Van Schendel.

Dit zou dan toch ook iets ‘nieuw’ zijn.