Het verschil is niet zo groot tussen ‘het oud worden’ en ‘het oud zijn’, maar, ‘het worden’ heeft nog perspectief, je ben het nog niet; ‘het zijn’ is een verworvenheid waar je niet meer aan ontkomt.

Zelfs, ‘ik ben oud geworden’ biedt nog ruimte, al is het risico eraan verbonden, even groot en even zichtbaar, maar de ingesteldheid is anders, want bij dit ‘worden’ hoort mijn blog, word ik elke dag geconfronteerd met wat er rest aan geestelijk leven in mijn lichaam: een oude boom die er verdord uitziet, maar elk etmaal van uit zijn diepste wortelingen een nieuwe jonge scheut gaat halen. Of – wat romantischer schijnt - dat ik, hoewel oud wordende, elke dag her opsta uit mijn as om te worden wat mijn blog je biedt.

Natuurlijk zijn het maar wat woorden, is het maar wat literatuur. Zo laat me verder oud worden zonder oud te zijn, ik voel me er goed bij en wens het zo te houden. Zoals er zijn die wandelen gaan in het land, dit van hun jeugd, dit van hun leven, en foto’s knippen uit het landschap alsof het woorden waren, en beeld en woord ervan met muziek betoverd, ons metamorfoserend om te vergeten wat het is, het ouder worden, en dit in springlevende velden en landerijen met bomen en struiken in bloei - als met late sneeuw bedekt, zegt T.S. Eliot over de meidoorn - en als toemaat, wat uitzonderlijk geworden is, een leeuwerik die opstijgt hoog de luchten in.

Er zijn nog van die sprookjes in de wereld van vandaag: ‘oud worden door jong te blijven’, en het te tonen, hoe dan ook, met welke middelen of met welke handelingen. Er is voor mij, en voor allen die ik bij naam zou kunnen noemen, geen andere uitweg. Het is iets, een lijfspreuk waardig, iets om bovenaan elk blad, of beter nog als filigraan binnen het blad neer te zetten. Men zegge het dus voort, men proclamere het.

Hoeveel energie is er niet nodig voor de afgeknotte wilgen, waarin de pinnendraad is vastgegroeid; welke ingeboren wilskracht - ik zie er noch het einde van noch het begin - om uit de stam doorheen de schors te boren, takken te vormen, terug te botten, in blad te komen en te bloeien tot de vogels er hun nest in bouwen.

En het zijn dezelfde krachten, denk ik, die opborrelen uit mij, komende uit eenzelfde wondere bron, als ik, eens de boog gespannen, op het punt sta me zelf te vergeten; te schrijven en mijn woorden weg te schieten, de ogen als gesloten. Het komt er op dat ogenblik van het ontstaan van iets, er in de verste verte niet op aan bij ons, om dit als wonderlijk te zien, we durven er zelfs niet aan denken – en ik herhaal me en blijf me herhalen – dat die bron kosmisch is.

De wereld, overrompeld als hij is vandaag, doet ons vooropstellen dat de energie in de mens, in de natuur, in het ganse Universum en in alle Universa die er zouden kunnen zijn, alsook aanwezig in het bevreemdende Higgs deeltje; dat die energie een en dezelfde is, leven gevend, leven bezittend, leven nemend. Er zijnde zonder er te zijn.

De mens, indien hij het nu nog niet beseffen zou, hij weten zal dat hij niet almachtig is, niet ‘todopoderoso’. Hij zal zich bewust worden - en we zijn aan het begin ervan - dat hij gewerveld zit in deze energiebron en deze ondergaat omdat het zijn oorsprong is en zijn bestemming wordt.

Zijn bestemming: het Omegapunt van Teilhard de Chardin, vergeten in het gebazel van de ‘het-elitaire-in-de-mens schuwende’ massa.