Op deze ‘Goede Vrijdag’ die nog altijd, wat ik ooit moge gedacht of geschreven hebben, een dag is die weegt op mij; al is het maar om de klank ervan; al is het maar om Maria Magdalena die met de moeder en de zuster van Jezus aan het kruis stond toe Christus stierf; al is het maar omdat Jezus toen zegde, en het kon alleen aan Maria Magdalena geweest zijn: ‘Zoon ziedaar uw moeder[1]; al is het maar omdat het ogenblik van het sterven, het begin was van de verrijzenis, van de geest. En ik die aan het schrijven ben over een vreemd boek dat ik las en me de vraag stel of het spreken over dat boek, geen bewijs is van pocherij, terwijl ik in deze dagen nederiger dan ooit had moeten zijn.

En nog, was het nodig dit alles te etaleren en open te laten of het een openbaring van waarheid is of een verkrachting ervan?

Is het zo dat spreken zilver is en zwijgen goud vooral als het zaken betreft die ons diep aangrijpen en ons door elkaar halen in wat we sedert onze jeugd hebben meegekregen en tot in ons bloed verweven zit. En vooral, was het nodig, een boek dat aan het wegdeemsteren was een nieuwe kans te geven, was ik dit verschuldigd aan een verre auteur die ik amper gekend heb?

Of, Is het Salibi’s geest geweest die hier nog rondzwerft, die gehoord heeft dat ik met zijn werk begaan was en ervan geprofiteerd heeft om het vuur in zijn werk over Jezus op te rakelen, de vlam ervan bijna uitgedoofd?

Als ik alles overschouw, als ik schrijf wat ik schrijf dan begin ik te geloven dat het wel degelijk zo is, waarom anders zou ik vandaag nog uitweiden over een boek dat ik kocht in 1993. Wat bezielde me?

Ik heb niets dan de vragen die me resten. Mijn geschrift, mijn blog erover is weg, onherroepelijk, hij is binnengeslopen bij enkelen, was het nodig twijfel te zaaien.

Maar waarom ook was het nodig voor Paulus, te schrijven dat hij drie jaar gewacht heeft om Petrus te bezoeken in plaats van onmiddellijk naar hem toe te gaan. Kon hij niet inzien dat dit later problemen zou oproepen? Hij had dit kunnen vermijden door ons duidelijk te zeggen waarom hij was gegaan, om welke reden.

De verwevenheid van alles komt aldus duidelijk aan het licht. Het is alles samen genomen, het verre gevolg van een reis door Noord -Yemen: een avond aan de oevers van de Rode Zee, een nacht dat ik neerlag buiten op een brits, gedekt met een deken, luisteren naar het aanrollen van de golven, de zucht ervan en kijkend naar het verschuiven van de sterren tot het verdwijnen van , ik denk Venus, in de wateren van de zee, naar de morgen toe.

Hoe alles , de kleinste als de grootste feiten zijn verhaal heeft, waarvan de oorsprong heel, heel ver te zoeken is, zo ver en zo diep dat de feitelijke oorsprong ervan niet te achterhalen is, omdat zelfs als je het beginpunt ervan ontwarren zou er nog altijd een punt is dat het beginpunt voorafgaat.

Ik beken dat ik me niet goed voel bij wat ik gisteren geschreven heb en nog te schrijven heb morgen en overmorgen, hoewel het zaken zijn, één vraag dan toch, waar ik al jaren mee rondloop is het pas gisteren en de dagen ervoor tot een ontploffing gekomen, die ik wijselijk beter verzwegen had, zwijgen goud zijnde.

Echt, ik voel me schuldig. Ik vraag me af of Salibi er eenzelfde gevoel aan overgehouden heeft?

[1] John, 19: 25: Now there stood by the cross of Jesus, his mother, and his mother’s sister, Mary the wife of Cleofas, and Mary Magdalene. 26 : When Jesus therefore saw his mother, and the disciple standing by, whom he loved, he saith unto his mother:’ Woman behold thy son!’. 27 : Then saith he to the disciple:’Behold thy mother !’ And from that hour that disciple took her into his own home.