Elitair willen zijn: de fout die ik bega met mijn geschriften die als blog verschijnen is aan literatuur te willen doen. Een hoogvlieger te zijn en niet, wat interessanter zou zijn, op aarde te blijven, vooral nu. Maar literatuur bedrijven is van bij de aanvang mijn hoofddoel geweest en dit is gebleven, wat soms – hopelijk niet altijd – mijn teksten ontoegankelijk maakt omdat ze, een op het randje af, transcendente instelling vragen.

Nu, ik schrijf voor een zeer beperkte kring, die ik veel ruimer wou en dacht mettertijd die kring te kunnen uitbreiden, maar ik moet het stellen met de lezers die ik verdien. Het succes dat ik ken is afgestemd op de waarde van wat ik schrijf.

Ik zat in de zon in de tuin, even maar, denkend aan wat mijn leven is geweest maar het gevoel van ouderdom was er niet. Ik dacht eerder aan Vivaldi en hoe hij zich ingesteld had om zijn Vier Jaargetijden te componeren. Misschien schreef de muziek in de winter of in de herfst. Hoe ook hij wist hoe het moest, hij wist hoe de lente was, de zomer, de herfst en de winter. Hij had niet nodig te wachten tot het, het seizoen was om er over te schrijven. Dit is een gave die we bezitten, schrijven over de winter, in de zomer en omgekeerd. Wegwandelen in de tijd als in het landschap dat we verkiezen om er te zijn, al zijn we er niet.

Zo ik zat daar maar en dacht aan een bepaald rotsblok aan zee waar ik ooit zat - meermaals eigenlijk - bij stormweer met de waterdroppels van de aanstormende baren over de rotsen sloegen tot in mijn gelaat. Het gevoel hebbende dat ik oneindig was, dat niets me deren kon. En hoe hevig ook de golven, Ik was gelukkig toen te zijn wie ik was en waar ik was, losgeslagen, even los als de golf die aanrolde. En hoe wilder de aanstormende golven hoe des te jonger ik me voelde, uitgelaten, innerlijk roepend, misschien op mijn broer ofhij, roepend naar mij.

Ik zat daar maar, aan de tafel in de zon met een boek voor me, maar ik las niet, ik hield het boek en het was goed het te houden, omdat ik wist wat er in geschreven stond en dat ik het maar te openen had om te lezen wat er stond. Mijn vinger tussen de bladen. Een tekst die ik koester, bijna van in mijn jeugd, vraag me niet waarom, want er is geen reden, het is omdat de woorden zijn wat ze, veel meer dan wat ze zeggen, ze zijn van de oude trant, maar ik vind ze enig. Ze zitten in mij, omheen mij, in mijn vingertoppen als ik schrijf, in de beweging van mijn pols als ik het boek opensla en ik lees:

Mon cheval arrêté sous l’arbre qui roucoule, je siffle un sifflement plus pur… Et paix à ceux s’ils vont mourir, qui n’ont point vu ce jour. Mais de mon frère le poète on a eu des nouvelles. Il a écrit encore une chose très douce. Et quelques-uns en eurent connaissance…

Gebrek aan nederigheid natuurlijk. Maar de lente omheen mij, de tuin die tot leven komt, zijn er de oorzaak van. Dus laat het altijd lente blijven, de lente van Vivaldi .

NB Saint-John Perse: Chanson.