Ik, die elke dag, een blog schrijven wil, welk weer het ook is, in welke toestand ik me ook bevind, coronavirus of niet weet nu, beter dan anders, heel goed waarom. Het is niet meer mijn honger om te schrijven over mijn verwondering wat het leven is en wat de dood, het is niet meer mijn blijvende, uitgerekte queeste die vertrekt van uit het niets, of van uit een terra incognita, neen, het is een wegvluchten geworden uit de ‘coronawereld’ van vandaag die ineens, op een paar dagen tijd, de kop heel hoog heeft opgestoken en me benevelt in mijn doen en laten en vooral in het domein van wat George Steiner noemt, ‘the inward speech, of the discourse we conduct incessantly with our selves².  

Ik ben doordrongen van wat zich in feite aan het afspelen is, ik ben begaan met deze coronawereld, meer dan nodig. Hij bevolkt mijn gedachten, terwijl ik hem totaal negeren wil als ik schrijven ga, en het schijnt me toe hier niet volledig in te slagen.  

Aangespoord door een vriend die ik niet ontgoochelen wou, hijzelf aangespoord door een andere vriend die hij niet ontgoochelen wou, heb ik – ik zag er geen graten in, vond het zelfs een goed idee – de boodschap verspreid om ‘a message’, een van hoop, een uit het normale leven, door te geven aan anderen die dit op hun beurt zouden verder doen. Maar ik weet nu, aan mezelf en aan het antwoord van velen dat we in een ander leven zijn terecht gekomen; dat de zorgen die we nu kennen van een totaal andere orde zijn dan deze van vroeger, en dat het zo maar niet gaat om deze op zij te schuiven. 

Zijn we nog niet besmet wat het lichaam betreft, we zijn het wat onze gedachten, wat onze geest betreft. En dit is een even grote kwaal, zo niet een nog ergere. Opvallend is dat er niet meer moet/kan gebeden worden, God is er niet meer, Maria evenmin. Althans Paul Verhaeghe in Kerkelijk Leven, spreekt er niet over, hij wijst er enkel op dat we gelukkig nog digitale mogelijkheden hebben om elkaar te horen of te zien. Maar het gebed van vroeger? Ook Paus Franciscus moet het ondervonden hebben. Dit is het meest onverwachte gevolg van de neerdaling  van het coronavirus, op aarde. 

Wat ik jullie in de huidige omstandigheden zeggen wou: als ik verder ga met mijn blogs dan gaat dit zijn alsof er geen coronanevel te zien was aan mijn horizon. Dit is de enige manier die me rest. Lukt het me en het is OK, lukt het me niet, wat ik vrees als de nevel hangen blijft, dan zal ik er mee moeten stoppen, want over corona gelden enkel cijfergegevens en de curves eruit getrokken en hieraan doe ik niet mee.. 

Wat ik gisteren geschreven heb was een poging om aan die cijfers en aan die curves te ontsnappen. Het is in deze richting – niet noodzakelijk de richting Salibi - en het is de enige, dat ik verder kan gaan.