Zij die een blog willen schrijven zijn vroeg wakker, ze willen de morgenstond en het goud erin maximaal gebruiken. Ze zitten neer in kamerjas voor hun wit blad, klaar, zoals Hemingway klaar zat, om te verwerken wat hij de avond ervoor had overgehouden om er de volgende morgen te kunnen mee verder te gaan.

Ik denk dat vele schrijvers dit zouden willen. Mij lukt wel het vroeg opstaan, het andere van Hemingway niet altijd, soms zit er wat loomheid in mijn beelden en in mijn gedachten, ze willen teveel richtingen uit terwijl ik maar één richting nemen kan.

Vandaag greep ik terug naar een gedicht van 2013 dat ik wat schaafde en opsmukte, zoals ik dacht dat het hoorde, dan toch deze morgen.

Kroning. 

Heb met respect
de zee gekroond,
mijn avonden en mijn nachten,
mijn sterren en mijn maan,
mijn glorieuze morgens.

Gekroond
alsof ze mijn geliefde was
haar toegesproken,
met alle tot nog toe
onuitgesproken woorden
die zij te ontdekken had
en nog meer van dat.

De wind, de heerlijke wind
van ver gekomen, me omhelzend,
wijl ik je betasten blijf met woorden,
meer hoeft het niet.

Laat mijn woorden foto’s zijn
omsluierd ingelogd
die te interpreteren zijn,
en om te zetten
zoals je bent geboren en getogen,
enig in je soort, enig in je dromen.

Zo kom ik telkens tot mijn
geschooide
woorden die ik nalaten wil,
vandaag, omdat er gisteren was
en morgen te vlug zal komen.

Want zo gaat het in het leven:
kransen worden neergelegd,
fanfares en hun requiem
en achter het raam
een kind geboren.

Zo gaat het in het leven,
golf die volgt op golf,
ogenblik in ogenblik geschoven.
Heb ik iets te veel gezegd
terwijl ik zwijgen blijf?

Je raakt me wel, zodat
ik je beminnen kan,
bezitten kan in een woordeloos gesprek
om niets te zeggen, al wou ik het wel,
mateloos.

Leze dit wie lezen kan maar ook
niet verder kijken, geen wegen
af te lopen om te begrijpen.

De einders zijn hier wijd.

Arme man die met de zee hier spreekt.
De dagen achter hem: vergeten
hoe vreemd het is,
niets bezittend om te geven.

Het komt er aan, het komt er aan:
eiken kist met wat water besprenkeld
en wat ruikers bloemen erop 
neergelegd,
het leven wat het was
en dan die tederheid van jou,
om me te bekoren,
toereikend nu om heen te gaan.

Een foto wou ik maken
om het verbeelden lam te leggen
van hen die me bezoeken zullen
maar dit zou te gemakkelijk zijn
lijk mussen, te dartel in de struiken,

de luchten groot open
gekroond.