|
Terwijl de tijd verspringt:
de nacht bedekt de avond
tot de dageraad er is
tot in elkaar vermengd,
een sarabande.
Terwijl je oogt ernaar
alsof de wereld afstandelijk
je genegen was,
een lichtend veld
van handelingen bijeen genomen,
uitgestrooid in woorden
haperend soms
pinnendraden in de stam gegroeid,
akelig om te zien.
Terwijl je waart, ook
waar je niet waart, waart,
wee en weemoed weer wat dichter
gekomen, als dichter
opgekeken en het eerst
niet waar gemerkt,
niet opgenomen
in je ruimtes van weleer.
Terwijl je bent gestegen
hoger dan je al kwam
het niet weten
en het achterlaten
vereenzelvigd met wat is
omgebogen en gekroond
met zilver op de randen.
Terwijl, van hier uit
zal het beter gaan om te zijn
wie je nog niet waart
hoogmoedige ootmoedigheid
van velden overwoekerd
dingen die nooit waren
hoe op jou zijn afgekomen
wist je niet, of ooit
het weten zult, het horen
misschien zonder te begrijpen
hoe het kan dat het is
zoals het is.
Terwijl je het zien kunt
van achter je raam
je het niet meer nodig hebt
om te hopen er
toch nog voor een tijd te zijn
daarna opgeborgen.
Terwijl er van verre oorden
een stoet gekomen is
om je te sieren met een krans
van nederigheid,
je weinig bent: wat woorden
saamgebracht en open gelegd
te kwistig, hoor je soms.
Terwijl het van alle tijden is.
|
