De mens die ik ben en de muziek in mij: de aria’s, de concerti, de symfonieën, die ik tracht te situeren als ik ze hoor, waarvan ik tracht minstens de naam van de maker te herkennen en er niet altijd in slaag, gewoonlijk omdat ik te vlug wil oordelen.

Zo wat een paar dagen geleden gebeurde in het kabinet van de tandarts. De muziek en sourdine: Klara. Ik wist dat het een Requiem was, eerder gericht naar het leven dan naar de dood, een Requiem dat enkel dit van Fauré kon zijn, en ik toch Verdi vernoemde omdat ik nog altijd in mijn geheugen de herinnering droeg aan een ‘rehearsel’ van een Requiem in de kathedraal van York dat van Verdi was.

Ik vergistte me dus al wist ik dat het van Fauré was, opgedragen aan zijn overleden moeder. Met de muziek van Beethoven, en zeker met zijn Negende zou het me niet overkomen, zou het wellicht niemand overkomen, eens het hoofdthema begint voor het invallen van de stemmen.

En over de Negende waar ik gisteren heb over uitgeweid, waar ik getracht heb te zeggen hoe ik denk dat hij er toe gekomen is een symfonie te schrijven van 1 uur en 15 minuten, waarvan 30 minuten hoofdzakelijk koren en solisten - ik sprak enkel van één solist in mijn blog, maar er zijn er vier: tenor, bas, alt en sopraan en ook vier koren, het gebeurt als je je steunt op je geheugen.

De idee van de inbreng van het 'sluitstuk' heeft me lang bezig gehouden gisteren, ik heb mijn gevoelens laten spreken. Ik ben vertrokken van uit de idee dat Beethoven een Negende symfonie wou componeren geschoeid op de leest van de vorige acht, en dat hij om een of andere reden besloten heeft er een heel bijzondere beweging aan toe te voegen - wat totaal ongebruikelijk was in die tijd - en het is dit aspect dat ik heb willen op mijn manier belichten.

Is het op dergelijke wijze gebeurt? Ik beweer hoegenaamd niet dat het zo was, ik heb, me steunend op wat mij - maar dan in veel mindere mate - soms overkomt, over te dragen naar Beethoven.

Ik bezat destijds het werk van Romain Roland over Beethoven, een prachtige uitgave van La Guilde du Livre, maar ik heb het boek uitgeleend en het is niet meer teruggekeerd. Nu, ik weet niet meer of Romain Roland iets zegt over de Negende maar er zijn, naar ik hoorde tal van boeken op komst naar aanleiding van zijn geboorte 250 jaar geleden die dit zeker zullen behandelen. Ik heb alleen gelezen in een artikel van A. K. Holland in ‘The Symphony’, edited by Ralph Hill in de Pelican Books (1954):

'He had conceived the idea of setting Schiller’s ‘Ode to Freedom’ (later altered to Joy), but there was originally no connection in the composer’s mind between this project and the instrumental symphony in D minor, (n° 9)'.

Ik heb er lang over nagedacht - wakker gelegen in de nacht - tot de idee vorm heeft gekregen, tot ook in mij de spanning is gaan stijgen en ik ben opgestaan om te schrijven wat er staat, in het tweede deel van mijn blog van 18 januari.

Eigenlijk komt het er nu op neer uit te maken of de ‘Eureka’ die ik gebruikt heb gejustifieerd was, of niet.