Ik ben terechtgekomen, na al die tijd, op een weg die schijnbaar doodloopt. Zeker ben ik evenwel niet, maar als de gedachte me overvalt dat de sociale media een werktuig zijn van de Kosmos om de mensen naar elkaar toe te halen, zelfs in het spoor van Christus, zelfs in het spoor van Beethoven, dan ga ik heel ver. Dan ga ik een stap verder dan wat ik de laatste tijd heb willen begrijpen, namelijk dat elke evolutie die we meemaken eigenlijk het werk is van de Kosmos die de mens in een bepaalde, wel overwogen, richting stuurt, waarvan we het effect pas zullen zien en begrijpen na een n-aantal generaties.

Dit is geen profetie, dit is meer een gevoelsmatig oordeel dat ik me vormde en dat me gisteren plots overviel, toen ik me de bemerking maakte dat mijn blogs een zekere gevoelsinhoud moesten hebben en dat de reacties erop, uitgaande van sommige lezers, hen maakte tot broeders in de geest.

Zonder de impact van de mogelijkheden geboden door het Internet waren die gevoelens onmogelijk tot stand kunnen komen; had ik bepaalde personen nimmer gekend en was er nimmer die band geweest die ik zeker nu aanwezig voel met velen onder hen.

Nu ik dit geschreven heb ben ik meer dan ooit in het domein van de metafysica terecht gekomen, zit ik ergens waar Sheldrake het over heeft dat de mogelijkheid bestaat dat we gemanipuleerd worden van uit de toekomst. Ik denk dat de toekomst tal van mogelijkheden in petto heeft, mogelijkheden die er zijn in potentie en die we stap na stap op onze weg ontmoeten.

Zoals, in reactie op de boeken van Sheldrake, stemmen opgingen - het gebeurde op de BBC - dat zijn boeken zouden moeten verbrand worden, zo kan het heel goed dat dit zal gezegd worden over wat ik hier heb verkondigd. Maar ik neem het er bij. Ik weet dat wat ik meen te mogen vooropstellen me plaatst op een totaal ander gebied, dan dit van Grunberg die gisteren zijn laatste boek is komen voorstellen op ‘De Afspraak.’

Ik kijk dus vooruit in de tijden voor mij, ik trappel niet ter plaatse. Ik dacht erover na, deze nacht. Wat ik hier schrijf is het resultaat van deze overpeinzingen. Het is zoals het gezang van Zacharias waar we het gisteren over hadden, een pogen om te ontkomen, hij aan de vuurhaard, ik aan al het materiële eigen aan de tijd waarin ik leef.

Daarom ook: ik kan niet verder dan waar ik gekomen ben, wat ik hier vertel is de toonaard - een woord dat ik graag gebruik - van waar ik aangekomen ben. Van hier uit kan ik niet meer terug, kan ik evenmin nog verder. Dit is het gevoel dat ik er aan overhoud en ik zou mijn blogs hier moeten afsluiten want ik weet niet wat ik nog te vertellen heb voor de rest van het jaar.

Maar dit is wat ik denk, telkens ik op het einde kom van een blog, en toch daagt er steeds iets anders op. Alleen vraag ik me af, hoe lang nog? Wat er teveel aan is zijn de nachtelijke overpeinzingen, ze ontnemen me de slaap.