De dagen 1 en 2 januari waren een frêle begin, een heropenen van de jaren ervoor want veel nieuwe feiten heb ik niet meer te melden. De essentie van wat ik zeg heb ik al gezegd, wat nu nog komt is een (verbeterde) herhaling in andere bewoordingen, een verduidelijking of een zelfde verklaring geprojecteerd op een andere achtergrond. Een film en zijn remake.

Het vergemakkelijkt niet mijn taak, integendeel het vergt een meer duidelijke precisering die kan leiden tot een vernieuwde visie waaruit blijken zou dat de vorige waarheid maar een voorlopige was die nu vervangen werd door een andere die even voorlopig is dan de vorige of, elke waarheid roept, zoals Carl Popper het wist, nieuwe vragen op. En het zijn deze nieuwe vragen die me voort helpen en maken dat ik niet uitgeschreven geraak.

Ik sta in bewondering voor een schilder, die een zelfde onderwerp herneemt telkens gezien van uit een andere gezichtshoek of van uit een andere ingesteldheid. Hierbij is het onderwerp minder belangrijk maar zijn het de accenten die gelegd worden die toonaangevend en bepalend zijn.

Ik ook stel vast dat bepaalde herinneringen een vast stramien hebben verworven; dat ik, bijvoorbeeld de boomgaard van mijn jeugd altijd zie als bestrooid met afgevallen rottende appels en peren die ruiken naar cider. En het zal wel zo geweest zijn, want aldus geijkt in mijn gedachten.

Ik werk nu al een decade lang aan deze blogs, ruw geschat, 4.000 pagina’s tekst. Het kan niet dat er geen zinnen zijn die meer dan andere zijn blijven hangen en opduiken met een zekere regelmaat in mijn geschriften, zodat ik erdoor herkenbaar wordt zoals er muziekpassages zijn, compositie-elementen, die ik kan identificeren, vooral dan als ze komen van een Johannes Brahms, van een Beethoven, van een Mahler, die duidelijk voor mij de naam van de componist dragen.

Ik zou dit ook kunnen zeggen van enkele vrienden wiens werken, doeken, beelden of gedichten, hen eigen genoeg zijn opdat ik weten zou wie er achter staat. Elke kunstenaar heeft aldus zijn eigenheid, zoals een boom, zoals een plant zijn eigenheid bezit, zoals een Boeddhabeeldje zijn eigenheid - de herinnering eraan verbonden - bezitten kan.

Trouwens, ik ben al lang genoeg begaan met het schrijven, met het samenbrengen van woorden, zodat ik uiteindelijk een eigen stijl heb verworven die me onderscheid van anderen en niet alleen een stijl maar evenzeer mijn keuze van onderwerpen die de neiging hebben telkens terecht te komen in het domein van de metafysica, de uit gepuurde fysica die eerder van de geest is dan van de fysica zelf.

Dit is een soort ziekte die ik heb. In mijn jeugd was het mijn band met de natuur die er de oorzaak van was, later waren het de New Physics die me er toe dwongen, en geleid hebben tot een verinnerlijking van het leven in de natuur.

Of ik nog verder evolueren kan weet ik niet, ik loop nu al op het scherp van de snee.