De kosmos is een ontstellend iets, of we het door en door beseffen is een andere zaak. Ik weet niet op het bekijken van https://Uyoutu.be/6uVNBGgHApU je iets oplevert, maar het binnendringen in het centrale punt van de Melkweg, door ESO’s Very Large Telescope (VLT) opgesteld in de Chileense Atacama woestijn, is een beeld - en het is maar het beeld van ‘onze’ Melkweg - om je totaal overhoop te halen. Het wijst op de oneindigheid van het Heelal en op wat de aarde erin is, een stofje.

Maar er is meer, er is het ontstellende van het beeld dat zich opent: het binnendringen in het Heelal dat ons getoond wordt en we geconfronteerd worden met de ongelooflijke massa van lichtpunten, zonnen die opduiken, zo eindeloos als eindeloos ook kan zijn.

Zo, met dit beeld voor ogen, stelt zich meer dan ooit de vraag, wie we zijn en wat we hier doen, én, hoe kan het dat wij, op ons stofdeeltje, erin slaagden om het beeld van wat we hier zien op aarde, uit te breiden en te verleggen tot het beeld van wat het Universum is en inhoudt.

Wie of wat maakte dat we nu in staat zijn dat beeld op te roepen en vast te leggen, wie, de homo sapiens die we zijn of is er meer aan de hand; is het, het intellect van de homo sapiens, en van hem, elke andere interventie uitsluitend, die het mogelijk maakte dat we een blik kunnen werpen in het centrale punt van de Melkweg?

Hij heeft al een tijd zijn grotwoning verlaten, heeft de aarde bewandeld en is opgeklommen tot de wetenschapper die thans een onvoorstelbaar beeld heeft van het Universum, wat op zichzelf fenomenaal is, een ‘fenominaliteit’ die niet te vatten is, niet te bepalen in formules of cijfers.

Het antwoord op deze confrontatie - hoe we toch verwend geworden zijn - doet me denken aan een gedachte die ik ergens oppikte: ‘Everyone can count the seeds in an apple, but only God can count the apples in a seed.’ Ik bedoel hiermede dat ik denk dat er ook ondergrondse energieën aan het werk zijn die maken dat de wetenschap, dankzij deze energieën, bij machte is geweest een VLT te bouwen die door kan dringen tot de geheimen van de kosmos, tot het hart, tot de ziel van de Kosmos.

Maar er is ook een andere soort confrontatie. Er wordt hem iets getoond dat hem moet doen nadenken. Een vingerwijzing van uit de diepte van het Universum opgestaan, opdat we een blik zouden werpen op de grootheid, de immensiteit van al wat is, én, opdat we de ogen zouden openen op die immensiteit en beter begrijpen zouden wie we zijn en hoe het komt dat we geworden zijn wie we zijn. In andere woorden er is die ‘God who counts the apples in an seed’ die geleidelijk aan - en Hij is al lang bezig dit te doen - ons de ogen opent op zijn ‘aanwezigheid’ in en achter al wat is.

Ik stop hier, ik ben al veel te ver gegaan, als je het weten wil, tot over de rand van het nu zichtbare onzichtbare.