Als ik het niet meer weten zal
om boven de golven op te stijgen,
fluisterwoorden me gelaten,
avondschemer voor de nacht invalt:
zoek me dan waar ik vertoeven zal
in mijn pelgrimsoord,
gedoken.

Als ik na te veel geschreven
niet meer weten zal, mijn woord
gedoofd, mijn stem,
gescheurd in flarden,
van wat ik al verhaalde,
wat er hangen bleef
hoe verneem ik dat?

Ik hoef hier maar aan zee
te komen, neer te zitten,
te schrijven met de fijnste pen
op wat oud Japans papier,
een gedicht uit de wereld gelicht,
opdat zijn zou wat me
telkens overkomt: andere woorden
voor andere beelden die dezelfde zijn;
voller geladen echter,
neergezet met wat meer weemoed erin
dan van de dagen er voorheen.

Veel is het niet, is het nimmer,
maar uit mijn hand gevloeid,
te weten hoe en waar
het was en wie ik was, toen ik
versteend geraakte,
en met graffiti beschreven: het lot,
dat mijn bestemming is,
tenzij ik stoppen zou
en onderdook,
de dood nabij.

Kom ik dan langs in het geruis
van wat nog is gebleven
in de randen.

Ik raapte een stuk wortel
op het strand,
de golfslag van de zee erin,
wat ik te houden heb
is op een blad gekleefd,
tekens samen met de rest.

ik raapte hier een golf
toen het nog kon, ik raapte hier
wat woorden,
ik raapte hier mijn eeuwigheid,
de rest was stilte.

Hamlet die het wist.

Twee gedichten van 17 en 18 november 2012 die ik heb samen gebracht, omdat ze in dezelfde geest geschreven zijn. Als ik ze herlees, als ik sedert een paar dagen, de persoon herteken die ik was aan dat stukje zee aan de rotsen van ‘Cabo de las Huertas’, de ‘Kaap der Tuinen’ in San Juan bij Alicante dan stel ik vast dat ik telkens ik er kwam - bijna elke dag - dat ik, zoals ik het nu lees, een persoon was gegrepen door die plaats, gegrepen bij het strot.