I

Weke wieren waren het,
verweesd in holtes,
woorden er gestapeld,
eeuwenlang.

Vreemd genoeg
om te verdwalen,
ergens op de aarde,
maar niet verhaald

als plaats,
eens onze schaduw
weg.

II

In deze oorden
is de zee meer zee,
dan gisteren,
onrustig, ongeduldig
alsof ze stijgen wou tot boven
de luchten.

Ontoegankelijk,
zoals een gedicht
niet te ontcijferen,

ons toevertrouwd.

III

Woorden die je laten zult,
te dor, te laks,
te open gespreid.

Dadels die hier rijpen
maar vergeten worden.

Gedichten
raken weg gespoeld,
gelukkig de meeuwen
die ze lezen zullen.

IV

Ik was hier
om er niet te zijn,
om te denken
dat ik droomde er te zijn
terwijl ik er niet was.

Om er te zijn is weinig nodig,
niets meer dan om er niet te zijn,
al ben ik er.

De vraag van de zee
zal ik altijd horen,

om er te zijn.

Vier gedichten, haikus bijna, - even vol en ook niet meer - die ik schreef in de marges van een ‘El País’ op 19 november 2012, terwijl Paul Auster oogluikend toekeek. Hij zegde me niet dat het goed was, evenmin dat het niet goed was en ik geloofde zijn stilzwijgen. Toen ik opstond om weg te gaan was er een schaduw naast die van mij. Ik heb achteraf vermoed dat het die van hem kon zijn, ook de woorden.

Zo ontmoeten we onszelf aan zee op ongewone dagen.