Ik moet hier niet gaan schilderen
om uit te komen met een doek
dat op verre na niet zeggen zou
hoe het licht hier is en hoe het spel
van golven, hoe de wind.

Kan er nauwelijks, kan er amper
over schrijven, van uit mijn stille hoek,
er over schrijven om te suggereren
hoe ik overrompeld hier, met lichtfestijnen
in een draaikolk ben terecht gekomen
en hoog geheven, vederlicht in aureolen.

Vergeet ik dan, de witte schittering
ik, zwemmend in het licht.

Wat ik schreef houd ik verborgen
om dan leeg te zijn van woorden,
uitgedoofd, mijn stem in ademnood.

Vertel me dan hoe ik in je hart en nieren
over ben gekomen, vertederd,
overhoop gelezen, of slechts
resten van wat woorden die bleven,
terwijl de zee, een symfonie hier was.

Ik moet hier niet gaan schilderen
om uit te komen met een doek
vol feestelijke kleuren dat niet zeggen zou
hoe enig glorieus het licht tot in
mijn vochtige ogen, hier het wonder was.

In woorden kan het aangewezen
of ook niet, alleen in ons verbeelden,
en dan nog, omdat het niet te herhalen is,
lichtend licht van luchten en van wolken,
als witte schoeners op het trillend vlak
van goud en zilver, ondergedompeld.

Ik kwam maar langs, maar even,
mijn woord gebogen, opgeraapt wat
waardevol, in witte schelpen neergezet,

het laatste dat me overbleef.

Dit was dan van 14 november 2012. Hoe ik er zat, hoe ik er was, hoe ik er voelde in een wereld van licht, vederlicht van gestalte, luchtlicht van zijn en worden. Je gelooft me niet, maar ik was het licht, het doorboorde me, het at me op, en ik op mijn rots, uitkijkend naar het niets voor mij, omdat er geen nood was aan iets, geen nood om anders te zijn dan er te zijn en er te ademen.

Ogenblikken geknipt uit de eeuwigheid en ook niets meer.