|
Stefan Hertmans: ‘Wat waar is wordt een beeld.’
Wat waar is wordt een beeld,
gebeeldhouwd in de regen
van morgens in oktober,
het licht de waarheid is
op ons neer gekomen, gebroken,
omdat er toch geen is
die waarheid is, voor elk van ons.
Er hangt wel stilte in de rozen,
maar stilte zijn de rozen niet;
er zijn wel bladeren die vallen
alsof ze stijgen in het spiegel-
beeld van vijvers in je dromen,
waar je neer gaat zitten,
om een boek te lezen,
een zondagnamiddag,
denkend aan Gilliams.
Maar je leest ook niet,
gestold je vinger tussen de bladen
van een oud Frans boek:
Francis Jammes, van lang voorheen,
toen tijd geen tijd nog was,
maar wachten op wat komen ging.
En toch niet kwam,
omdat zo vreemd het leven,
de dagen, opgerold,
de weken en de maanden, de jaren,
zodat we ons haasten moeten
voor de eeuwigheid komt.
Je kent het nooit, het beeld
dat kortstondig waar zal zijn,
omdat waarheid subtiel gekroond,
gevonden wordt:
ranken in romaanse kapitelen
die we lezen zullen, hiërogliefen
van handen in ons haren
op zomeravonden
van vroeger.
En al wat is, verwondering is,
gefilosofeer
al in de diepte van de diepte,
nooit geschreven wordt,
verzwegen
waarheid binnen ons gehouden
als een beeld,
rakelings.
|
