Waarom in ‘s hemelsnaam, waarom een blog, de vraag die ik me stellen blijf, wat wil ik ermee bereiken?

Ik heb altijd geschreven, altijd, vanaf mijn prille begin bijna - het is trouwens hoog tijd dat ik een grote schifting doe, zo niet wordt het kind dat ik baarde weggegooid met het badwater – vrienden wisten dat ik schrijver was, zoals je van vrienden weet dat ze schilder zijn of beeldhouwer of verzamelaar van ‘later-te-lezen-woorden’. Is het dan vreemd dat ik teksten schrijf en aan de wereld tonen wil dat ik schrijf én, nu me de mogelijkheid geboden wordt, dat ik het kond wil doen, dat ik het luid, via bloggen uitbazuinen wil over de daken?

Is dit de reden waarom, of is er nog iets meer, een soort ziekte die ik ooit heb opgedaan, misschien, en ik kijk nu ver terug, toen ik ‘Elias of het gevecht met de nachtegalen’ las?

Maar, en ik besef het maar al te goed, dat ik geschreven heb in het luchtledige, dat ik nimmer bereikt heb, wat elke schrijver moet bereiken, gepubliceerd worden. Had ik enig talent gehad als schrijver dan had ik al, mijn leeftijd in acht genomen, tien boeken geschreven en minstens enkele dichtbundels. Zo het ultieme van het schrijven heb ik niet beleefd  en nu weet ik dat het om diverse redenen te laat is. En ik zal het al geweten hebben toen ik aan mijn blog-avontuur begonnen ben, want een avontuur is het ontegensprekelijk. Ik ondervind het elke dag.

Maar, mijn blog is dan toch een compensatie, een elegante oplossing, voor wat ik noem het schrijven  in het luchtledige, door mijn blog is er lucht gekomen in mijn geschriften voldoende om me aan te sporen verder te gaan en aldus, het volledig anonieme van mijn bestaan te doorbreken.

Ik denk dat dit de hoofdreden is. Niemand wil me gepubliceerd, dus publiceer ik me zelf op de meest voor de hand liggende wijze, en op een wijze waar niemand enige zeg over heeft, ik schrijf wat ik schrijven kan, gelezen of niet gelezen.

Nu, een succes werd het niet, zeker niet het succes dat ik verhoopt had, maar toch, het is meer dan het zwaaien met een vaandel, het is tonen aan zij die me kennen of gekend hebben – oud-collega’s bijvoorbeeld - dat ik nog leef op een voor mij waardige wijze, het is trouwens meer dan het zwaaien met een vaandel langs de weg, voor mij is mijn blog mijn vlag, eigenlijk is het maar een wimpel, maar Rilke: ‘seid stolz; ich trage die Fahne, seid ohne Sorge!

IJdelheid, ijdelheid! Terwijl ik voldoende weet van T.S.Eliot – en ik loop er mee te koop - ‘the only wisdom we can hope to acquire is humility, humility is endless’.

En toch, Soms wordt het me te veel, soms is er een moeheid, soms is er wat vermoedelijk velen in mijn geval denken gaan: ‘Stop it, maar dit is dan een beslissing die ingaat tegen de persoon die ik ben/die ik wil zijn.