Ein guter Mensch in seinem dunklen Drange, is sich des rechten Weges wohl bewuszt

Je bent van de avond zoals je bent van de morgen in dit gesprek met jezelf dat zonder einde is, waarin je tast naar alle verworvenheden, naar alle eigenaardigheden, naar alle gewoontes die je hebt opgedaan. Heeft dit de aanblik van een soort verwaandheid, een denken anders te zijn, anders te leven, andere noden te kennen of te denken dat je die noden hebt?

Ken ik wel mezelf als ik opsta om woorden te vinden die ik niet zoeken moet maar die zo naar mijn vingers toe vloeien opdat ik ze nemen zou en ontstaan zou wat ik verlang te ontstaan, al weet ik niet wat er ontstaan moet.

Elk uur van de dag en de nacht worden er in mij zaden uitgestrooid, die schieten in de morgen. Hoge verwachtingen die soms uitkomen en geven wat verhoopt werd, die soms afvallig zijn en amper overeind om opgemerkt te blijven. Dit is mijn leven geworden, een leven van gedachten en van het produceren van woorden, woorden en nog eens woorden om er ziek van te worden. Om wat heel erg is, voortdurend wat je geschreven hebt aan woorden te gaan verstoppen in een van de spleten van de Klaagmuur.

Het schijnt me toe, mijn beste man in mij, dat je de laatste tijd bent afgedwaald en de verkeerde weg bent opgegaan. Kun je nog terug naar de dagen van vroeger, de sneeuw van vroeger, de lentes, de zomers, de herfsten van vroeger, vroeger niet zo heel ver af zijnde?

Ik wou, mijn vriend lezer, je schrijven kunnen, elke dag over dingen die je verwonderen, dingen die je stil maken, dingen die je uitdragen zou, zoals Saint-John Perse: ‘Et de mon frère le poète on a eu des nouvelles, il a écrit encore une chose très belle et peu en eurent connaissance’

Dit is altijd mijn bedoeling geweest, soms slaagde ik er in, soms niet. Dit is de wereld van het betrachten, soms komt het uit, soms niet. Wat je kunt is herbeginnen waar je gebleven bent en blijven pogen.

‘For us there is only the trying, the rest is not our business’, zegt T.S. Eliot, maar dit is nu niet mijn geval; het is wél my business te schrijven wat me bezig houdt, maar dan liefst iets wat jouw dag kan vullen of toch een deel ervan; iets schrijven waar jij naar uitkijkt, iets dat jou (bijna) onmisbaar is geworden, een gewoonte heeft binnengeleid in je leven dat je evenmin als ik, de schrijver ervan, wilt missen.

Dit vol te houden, ongeacht weer of wind. kilte of hitte. Voel ik als een opdracht en ik ben er op afgestemd, het is je levensritme geworden. Je beseft niet welke de impact ervan is op mijn leven en mijn gedragingen - tot een minimum herleid - van elke dag.

Zeg ik jullie dat ik me pas verlost voel, voor een tijdje,  als mijn blog geschreven staat en ingelogd.

PS. Het is een vriend die me hoger staande woorden gemaild heeft. Ze komen uit de Faust van Goethe. Wat zijn bedoeling was weet ik niet, maar ik dacht dat het niet misstond deze over te nemen. Het spel van de naamvallen erin is reeds het nadenken waard.