Ik kan geen grotere verscheidenheid aan onderwerpen bedenken dan deze die ik hanteer. En ik vraag me af op wat dit wijst, op een armoede of op een rijkdom; op een niet weten of op het hebben van een mening over veel zaken omdat ik een zoeker ben, een zoeker in vele domeinen.

Ikzelf heb er geen oordeel over, Ik ken me enkel als iemand die soms vreemde paden bewandelt en dan even schrikt als hij ziet waar hij aangekomen is. Wel is het zo dat ik elke gelegenheid moet aangrijpen om niet stil te vallen, want een etmaal is soms niet veel.

Wat is er dat me vandaag bezig hield, de jeugd misschien, de lachende, zorgeloze jeugd  die me bezocht, twee kleinkinderen Margot en Arnaud en twee van hun vriendinnen, ruime teenagers, en mijn jongste dochter Cathérine, de moeder, die er even jeugdig uitzag, dacht ik - wellicht voelde ze zich gelukkig. Ik vond hen allen zo jong en me zelf zo oud, heel oud, aangekomen op de rand van het leven. Dit, in het licht van hun jeugdige overmoed kon de tegenstelling niet scherper.

Ze gaan op verlof, ze gaan naar de plaats die me het liefst is, Zinal. Ik wil er alles over weten, niet zo zeer over de chalet die ze huurden maar over de ligging ervan in of buiten het dorp. En ze vertellen erover. Ik ben er met hen, ik wandel met hen in le Pla de la Lé, een grote wijde vlakte waar de Navizence door vloeit. Ik weet alles over die vlakte. Ik herleef als ik erover spreken ga, als ik hun zeg wat er bijzonder is aan die vlakte met een bosje van lage struiken, voorbij het voetbalveld, rechts, aanleunend tegen de rotswand. Zeg ik aan Margot dat ze er moet gaan zoeken naar een minuscule orchidee, of naar de lys Arpagon, of naar de Génépi op een plaats ter hoogte van het bosje, aan de voet van de berg. Maak er een foto van zeg ik haar, maar bescherm de bloemen, je weet maar nooit dat ik er nog eens langs kom, later.

Ze willen naar het bergmeertje op de weg naar de ‘Cabane de l’Arpittetaz’. Ik zeg hen welke weg ze nemen kunnen, die van de ‘chemin difficile’, zoals aangeduid, zijnde via de houten brug over de rivier en dan de smalle wegel volgend stroomopwaarts om dan te stijgen in het bos. Ik spreek hen van de kettingen  die er hoger vast geankerd zitten in de rotswand, maar geen angst, zo moeilijk is het nu ook niet. Maar er is ook een andere weg vanuit het dorp zelf naar ‘le Roc de la Vache’ en dan verder naar rechts, de heuvelrug volgend die uitkomt op het meertje, met de Noorderwand van de Besso erin weerspiegeld. Wat zeg ik hen nog allemaal, want ik ben er ook, ik zie de weerspiegeling van de bergen in het water, ik zie de enkele kikkers die er zwemmen, ik zit er neer met hen zoals ik er tientallen keren gezeten heb op weg naar de hoger gelegen cabane, drie uur verder, op meer dan 2.800 meter.

Het is mijn hart dat spreekt, ze weten het, ze voelen het. Ze luisteren naar het restje jeugd in mijn stem. Ik zal er wandelen met hen langs de Navizence. Ik zal er met hen de flora bewonderen, het eerste deel van de vlakte is moerassig het is de plaats van de 'gevlekte orchidee' en van een rijke variëteit van bloemen. Geniet ervan zeg ik, Geniet ervan en houd het genot ervan op een plaats diep in jou.

De wijde vlakte waar ik zo dikwijls wandelde of jogde zijn geen jeugdherinneringen, het zijn herinneringen getekend door de volheid van er te zijn, er te zijn als in een andere dimensie van leven, niet alleen van de geest maar van een verbondenheid met de kosmos die zich welfde over mij, in een  zindering die van het wondere van het leven is.

Ze zullen me bellen van uit die plaats, ze zullen er denken aan mij, ze zullen me meenemen op hun tochten  naar ‘la Cabane du Petit Mountet’ en naar alle andere plaatsen die ik er ken en waar nog de indruk moet hangen van mijn aanwezigheid daar, dan toch voor hen. Het hele dorp Zinal is doordrongen van mij, spreekt tot me. Al wat er over gezegd kan worden ligt vastgenageld in de naam ervan: Zinal, een naam  die beweegt, die echoot in mij.

Nu dat ik sprak met hen die er heengaan zal ik er ook zijn, een man van dertig, van veertig, van vijftig, een man die er leefde zoals hij nooit ergens anders heeft geleefd, zelfs niet in de plaatsen van zijn vroege jeugd. Er hangt voor hem, iets geheimzinnigs over dat dorp, gelegen op het einde van de Val d’Anniviers, uitlopend in le Pla de la Lé.