Hij droomde die morgen van twee broers, de ene bouwer van gitaren en de andere die het lichaam van de gitaar overtrok met hertenleer zodat de klank ervan meer overhelde naar fluweel dan naar snaar of dan toch anders was dan deze van een gewone gitaar.

Hoe droomt men zo iets? Wat is er de aanleiding toe als je slapen gaat met een hadith van de profeet, die je nog lang bezig houdt alvorens in te slapen en waarvan je weet dat ook Beatrice deze verteld had aan Dante, ergens op zijn tocht door de hemel. Hij zelf heeft dit zeker al aangehaald met de woorden van Dante in vorige blogs, maar, even zeker, nog niet het overtrekken van een gitaar met hertenleer, dit is een  totaal nieuwe vondst, om deze reden ook werd het opgetekend. Er zou maar eens iemand komen die hem lezen zou en denken dat dit misschien geen slecht idee zou zijn: het inkleden van een gitaar met hertenleer. De wereld loopt immers vol met mensen die experimenteren.

Zo is er zelfs een beweging tot stand gekomen in de VUB, van uit Engeland, om niets, van al wat als vaste waarde wordt gezien, zo maar te aanvaarden. Stijn Cools weet dit te melden in de Standaard van 10 juli. Met een ‘School of Thinking’, willen ze een revolutie ontketenen in het denken: ‘iets wat op een goed idee lijkt, hoeft helemaal geen goed idee te zijn.’. En verder: ‘je leert dat b volgt op a, en daarna komt c. Je zit in een bepaalde gedachtegang  van uit je opleiding, je cultuur en je persoonlijke ervaringen. Vandaar trekt je logische conclusies.’

Het schijnt me dus toe dat er voor de professoren van die ‘School of Thinking’ geen enkele waarheid nog vaststaat. Ik vraag me af wat ze gaan denken over de God die volgens hen al lang dood is. Iets waar ze het best mee beginnen om te zien, zich baserend op andere elementen, of er niet een andere God is waar ze nog niet hadden aan gedacht, een geborgen God die ineens springlevend tevoorschijn komt. Evenwel, de starheid kennende waarmede godsideeën, waar ze schrik van hebben, worden behandeld, zal dit onderwerp wel niet ter sprake komen. Het is voorzeker voor hen een waarheid waarop niet meer moet worden terug gekomen.

Wat er nu ook van zij, de hadith van de profeet, zoals Karen Armstrong me die leerde kennen is een parel van een versregel. Is een oordeel waar iemand, het mag dan ook de Profeet zijn, lang heeft over nagedacht; voor wie het misschien een plotse ingeving was, een ingeving die hijzelf kende toen hij over het graf van zijn ouders gebogen, plots wist dat de geest, van of in de mens, ook onderhevig is aan de evolutie van de Kosmos, Trouwens nog een idee waarover lang kan worden gediscussieerd in de School.

Dante moet van die hadith kennis hebben gehad. Ik las van de arabist Asín Palacios[1], dat Dante gehoord moet hebben van de tocht die Mohammed maakte naar de hel en hemel, om zijn ‘Vita Nova’ die hij aan het schrijven was, plots te onderbreken, zeggende dat hij nu iets schrijven ging over een dame wat nog nooit over een dame werd gezegd. En hij toen begonnen is aan zijn Commedia die uiteindelijk goddelijk werd genoemd.

Of hoe het er soms aan toe gaat in de wereld, ook in deze van de literatuur, waar het ene boek een aanloop is naar een ander. Dan toch voor iemand wiens geestelijk leven altijd een ‘zoeken’ is geweest, niet zo zeer een zoeken om te vinden, maar een ingesteld zijn op al het nieuwe dat nog gevonden kan worden.

Wat goed mogelijk is als men beseft wat de New Physics ons leren over de wereld van het atoom en vooral over deze van de deeltjes van het atoom, het enige dat van een mogelijke waarheid is.

Hoe arm men zich voelen kan, soms, voor het slapen gaan.                  

[1] Miguel Asín Palacios: ‘Dante y el Islam’, Urgoites editores, 2007,