De Waterlelie

Toen je jong nog waart

en onvervaard verklaarde

lief te hebben,

heb je dan ook zoals de dichter

lief gehad de waterlelie

‘daar die zo blank is en zo stil

haar kroon uitplooit

in’t licht’?

Heb je het neergeschreven

In je boeken van weleer

toen je aan de vijver was

hoe je haar begroette elke dag

en ze traag zich opende

op het eerste licht. Je wachtte er op,

waarbij - je weet het nu - je gedachten

helder werden, duidelijker afgelijnd

in woordgeflonker. Je er neerzat

tot je stilte werd van toe te zien

onbegrepen of ze ook gedachte was

of ze een gedicht aan het denken was

over jou, zoals jij over haar.

Heb je ze lief gehad,

zoals de dichter, lief gehad?

Heb je gezegd tot haar

alsof ze je geliefde was

Je het geboekstaafd hebt,

ergens op een plaats waar

het hoorde, bovenaan het blad.

Je had haar, schreef je, zoals

de berken lief ,

Maar nu je zag hoe ze er was

zo ingetogen in de zon

een wit gebed zo lijkend,

je haar nog liever zag

en jij daar liggen wou naast haar,

grijze ogen in een oud gezicht

de monkel op de lippen,

neuriënd

Je denkt de dag een boek

ze aan het lezen is, gefezel

op het watervlak.

Je denkt ze er niet eenzaam is

tussen de lisdodden en het riet,

‘peinzend’ dat de zomer

nog lang duren mocht,

Je waart er nog naar de avond toe,

Ze zag toen wat je plotseling overkwam:

Of verliefd ze was, of jij verliefd op haar? 

In de nacht die kwam, dicht, gesloten,

alsof ze sliep. En droomde ze.

Hoe zal het zijn met haar, als jij…