Ik droom dat ik schrijf en ik schrijf dat ik droom, het ene is het andere en het andere het ene. Mijn blog is evenveel van mijn nachten als van mijn dagen. Waar ik ook ben, in mijn gewone habitat of er buiten, hij is een slokker op van gedachten, hij achtervolgt me, en hij vergalt mijn gemoed als ik uit kom waar ik niet dacht uit te komen.

En de laatste dagen gaat het niet meer lijk de wikke die zich wikkelt omheen de korenstengel, neen, de inspiratie stokt en ik slaag er met moeite in 500 woorden te laten convergeren in een samenhangend kleurrijk veld dat de voornaamste spil van mijn leven geworden is. Het verhaal van wie ik was en hoe ik was over de laatste tien jaren ligt in die velden opgetekend. Ben ik er fier over of eerder droefgeestig?

Het is in elk geval geen exploot, het is maar het resultaat van een samenloop van omstandigheden, voor de rest wat doorzetting,  wat aftasten van waar ik me bevind of waar ik heen wil gaan en hoe ik er wil naar toe gaan, in fictie of in realiteit. Eigenlijk is het een armoe. Als het bewijs van niet beter te kunnen, is it a sadness. En als ik dit schrijf dan is het nog meer sadness. De reden is multipel, maar erover uitweiden ga ik niet, de vaststelling dat het zo is, moet voldoende zijn, het is een verloren veldslag waar het over gaat.

En dan komt immer de vraag, hoe moet het verder en met mij en met mijn blog. Ik kan niet eeuwig dingen gaan opzoeken, mijn voorraad  raakt uitgeput. Dit is wat ik onderga voor het ogenblik, dat ik bevecht ook omdat de moed is gaan tanen.

Als ik geen boeken lees, wat houd ik dan nog ware het niet de herinneringen, maar ook deze zwijgen, deze blijven geborgen en raken niet meer verteld, omdat er een moeheid is, een moeheid van geest.

Het gemakkelijkst is, en ik laat me ertoe verleiden, is Le Tour de France te volgen die, het peloton renners even terzijde gelaten, ook een opeenvolging van landschappen is waarvan de verscheidenheid verrast.

Ik verblijf dan enkele ogenblikken in de kamers van de kastelen - tenware ze tot ruïnes waren herleid - met het eigenwijze meubilair en de bewoners die er wonen of, ogenblikken in de vele kerken langs het parcours toegewijd aan heiligen met onbekende namen, even verscheiden als de bouwers ervan, een inbeelden hoe het schip binnenin.

De vluchtigheid van het beeld is ook de verscheidenheid ervan maar even toch ook de vragen er omheen en de lichtheid van het gevoel er even, even maar geweest te zijn, vooral als er abdijen getoond worden, de vele cellen ervan - je droomde soms van een cel in een abdij - en de nachtelijke gezangen die er bij horen.

Dit is van een veelvoud van de dingen die er zijn, waarin ik me verspreiden kan, me situeren kan om,  alsof ik er was te vertellen dat ik er was. Zelfs als ik er niet as, me inbeelden kon er te zijn en het zo te schrijven alsof ik er was.

Of het geluk van het verbeelden.