Je hoort soms van mensen, kennissen, vrienden zelfs, dat ze gaan slapen zijn en niet meer zijn opgestaan. Je hoort ervan het kan je dus ook overkomen. Je hoort van anderen dat ze het groot lot gewonnen hebben, maar dit zal jou niet overkomen, er zijn geen loten weggelegd voor jou. Wel het lot dat van het leven is, wel hoe je bent opgegroeid met horten en stoten, met bleke morgens en zwoele avonden, met goede dagen en minder goede, deze die je, je zo weinig mogelijk wilt herinneren, maar toch de kop opsteken nu en dan.

Leopold Bloom wist het maar al te goed van de ‘sins or bad memories. Merkwaardig hoe hij dit formuleerde en in zijn ‘Portrait of a young man as an artist’, merkwaardig hoe hij ontkwam aan een opleiding tot priester.

Ze schuilen om de hoek, ze overvallen je stiekem en soms blijven ze lang hangen, worden ze beelden, fragmenten van films die worden afgespeeld keer op keer en waarin je versluierd, waarin je opgesloten geraakt. Ze zijn nefast voor een mensenleven, maar ze zijn er, ze tonen je, je zwakheden uit het verleden en je vindt er geen baat meer bij met ze weg te duwen, ze zitten verankerd. Zo bestaan we dan, de mens die we waren en deze die we geworden zijn, maar alles is in een mal gegoten en wat eruit te voorschijn komt ben je als je schrijft en zoals je schrijft, want het heeft geen zin er doekjes om te doen.

Ondertussen verlopen de dagen - ik denk dan aan Mr Chips en ben gelukkig dat het mij niet overkomt: ‘the hours like lazy cattle’ - iets waar je geen vat op hebt, ze komen en ze zijn voorbij, het zijn zij die vat hebben op jou, wat er ook gebeuren moge en waar ook dit gebeuren zich afspeelt het heeft zijn weerslag en zijn gevolgen.

Je ondergaat. Echter niet wanneer je de vrijheid neemt te schrijven wat je  wilt achterlaten,  de lichtende kant die van het dagelijkse is, de kant die je gebruiken wilt om je te vermenigvuldigen met levens, die er naast verlopen of er even boven, of uitgestreken tot in het hoogste waar je nog moeilijk te bereiken bent. Met mate evenwel en getemperd in ritmes en kleuren, en klanken eraan toegevoegd. Omdat je niet als een wildvreemde wilt overkomen maar aangepast blijven aan wat des mensen is, je broeders in de geest.

Het is hen die je benaderen wilt in elke van de schuilhoeken van hun bestaan. Niet met wat er gebeurt in de wereld, niet met wat er is ontstaan in verre tijden. Behoudens één gebeuren dan waarmede alles begonnen is - een stokpaardje van je - maar dan een dat voor velen een raadsel blijft, echter minder voor jou, al weet je, al vermoed je in elk geval, dat je je antwoord nog altijd niet hebt voltooid.

Wat er het mooie van is, het betwijfelen van wat je vooropstelt. Want wat indien het geweten was met absolute zekerheid?

Wel, er zou geen later meer zijn.