De zon nadert - zoals het was voor we het wisten - bij het opstaan,  haar meest noordelijke punt: de langste dag van  het jaar is eens te meer de realiteit. Daar stopt ze even, een fractie van tijd, die geen tijd is, en keert ze terug naar haar oosten waar ze thuis hoort. In feite - en zeg ik het niet elk jaar, ik zeg het nu - in feite, zoals het is, zoals het altijd is geweest, is het, het wondere van een wonder. Ik ga er niet aan voorbij, ik noteer het vandaag, een dag te vroeg, twee zelfs, omdat velen   er achteloos zullen aan voorbijgaan, het raakt hen niet meer.

Wel, mij wel, het raakt me diep, ik wou ook de morgen van 21 juni de zon zien opkomen boven de horizon, in het punt, gelegen precies  tussen noord en oost; even alles achterlaten, even alles  vergeten om er te staan als een denkend beeld en het wondere ervan te beleven diep in mij. Voor anderen zal het een begankenis zijn naar Stonehenge of andere plaatsen in Engeland of Ierland - hier ook moeten er dergelijke verzamelplaatsen geweest zijn -  getekend met dolmen en menhir, waar onze voorouders zich verzamelden op die dag, op die morgen, in aanbidding van het Licht.

Aldus heb ik willen vermijden dat ik, zoals soms gegrepen door mijn jacht op het woord, dat het momentum me zou ontgaan zijn. Ik ben dus het keerpunt van de zon vooraf geweest omdat ik niet wou zondigen door het te vergeten. Want, ik zondig zo al genoeg met het verspreiden van vreemde ideeën over God en zijn engelen, zelfs over de Jezus die Christus wordt genoemd; wat ik echter nooit heb gedaan en nooit doen zal, is neerkijken, met een zekere, is het geen min-achting, het is ver-waar-lozing, op die God en op die Jezus en op die engelen. Want allen en alles wat ermee verband houdt, maken deel uit van wie ik was en wie ik geworden ben, vandaag een soort heiden die de zon vooropstelt op dagen zoals deze.

Echter, en dit is mijn verdediging, de zon IS, het licht IS, ik kan er onmogelijk aan voorbij, zoals onze voorouders er niet aan voorbij konden, voor hen was het, het ‘leven gevende’.

Wat is het voor ons, wijs als we denken te zijn, geworden?

Hopelijk, nadat alles over God en zijn engelen zal opgeslorpt zijn door de tijd, zal er ons nog de zon overblijven om te weten dat er dan toch nog machten zijn die niet konden worden uitgehold. Echter om me heen kijkend schijnt het nu de mens zelf te zijn en zijn handelingen die het licht van de wereld geworden is/zijn. Is er vooruitgang op elk gebied, er is er weinig wat de geest betreft.

Ik stel me de vraag, nu de helft van Zuid-Amerika een elektriciteitspanne heeft gekend, hoe ze het morgenlicht van de nieuwe dag ontvangen hebben. Zouden ze, even maar, gedacht hebben aan hun voorouders, enkele generaties terug in de tijd?

Ikzelf ben er niet op uit om de zon te gaan aanbidden, helemaal niet, maar ik wil de zon zien als een symbool, als een aanwezigheid van een energiebron die altijd, ook ver vóór de tijd er was, ergens of zelfs nergens op een plaats, aanwezig moet geweest zijn.

Het is naar die bron dat de zon ons verwijst.