|
Een streng woorden, een mooie, volle zin die me ontsnapte deze morgen, samen met de nacht die ging. Ik had gedacht ik houd hem wel, hij is te mooi om hem te vergeten, maar toen het lichter werd was hij verdwenen, opgeslorpt. Weinig kun je nog vertrouwen als je ouder wordt, toch je zelve niet. Een vriend, een schilder overkwam het zelfde lot, hij had een schilderij gezien - bij hem was het in zijn droom.In de morgen held hij het nog, maar hij treuzelde tussen de lakens en vond het later niet meer terug. Of, hoe de dingen zijn hier op aarde, hoe je overkomt wat je niemand wenst.
Nu, een volle zin verliezen op het einde van de nacht als het licht er aankomt is wel geen zeldzaamheid, evenmin een drama, vroeg of laat komt hij terug, denkt je dan. Maar toch, ik had hem moeten grijpen op het gepaste ogenblik, bij de hals desnoods, jong en dartel als hij was, vers geboren, dampend nog en hem houden tot ik was opgestaan en aangekleed, fout het was. Geen hoopgevend iets om een dag mee te beginnen.
Het schijnt me toe dat het vroeger anders liep, dat ik hem houden kon tot ver in de dag, dat hij me vergezelde bij het ontbijt, er geen nood was haast te maken, dat er zelfs zinnen werden aan toegevoegd, tot de avond toe en dat ik dan pas ze te nemen had, minuten lang bleven ze maar komen, een lange rij van woorden, gedachten opgenomen tot een ruiker ikebama-achtig. Echter zo veel er was van vroeger, is van nu niet meer. We ondervinden het van de morgen tot de avond, wijselijk, we leggen er ons bij neer. We doen het nu zoals het komt. En of het komt of niet komt, het maakt weinig uit, er zijn geen prijzen mee gemoeid, hoogstens een vleugje dat men erkenning noemt, wat geen eretitel is.
Denk nu niet dat ik die volle zin aan zijn lot ga overlaten, dat ik hem niet terug wil halen, niet behouden wil voor nu als voor later, als alles gezegd zal zijn . En, ook reeds opgetekend in het boek, het boek van psalm 139.
En à propos, ik heb altijd gedacht dat de psalmen de hoofdbrok waren in de Bijbel, samen met het Hooglied, maar dit is sterk persoonlijk. Ik heb een kennis, ik noem hem graag een verre vriend, die dit wel beamen zal.Voor hem echter, en hij heeft het wellicht bij het echte eind, is de Bijbel geschiedenis, waar niet aan te raken valt. Ik volg hem soms op zijn wegen die vol gestrooid liggen met jaartallen en namen; namen te veel en te ongemakkelijk om te onthouden, maar hij is op dat gebied een fenomeen. Er bestaat een grote kans dat hij dit zal lezen, hij weet aldus dat hij in mijn gedachten is van bij zijn eerste geschriften, nu, heel ver terug al in de tijd.
En, om dit verhaal over de verloren zin af te sluiten, ik heb de ganse dag gewacht, hopende hem terug te vinden, maar tevergeefs hij is niet meer opgedoken, later dan misschien. Geen nood eigenlijk er zijn er andere gekomen, niet zo mooi wellicht, al weet je maar nooit, maar toch valabel genoeg om er te staan op een dag zoals deze, die al voorbij is vooraleer hij nog beginnen moet, voor jou, mijn beste die me lezen zal.
|
