Zeg ik jullie dat ik uit mijn dagelijks ritme werd gelicht, dat ik niet meer schrijven kan zoals ik het gewoon was te doen. Ik had de mogelijkheid  mijn blog voor te bereiden, een dag, twee dagen zelfs ervoor, al naar gelang de omstandigheden. Hij stond geboekt op mijn harde schijf. Ik had hem maar te kopiëren en over te brengen naar de Centrale Computerwanneer het me paste.

Sedert een week gaat dit niet meer. Ik moet hem rechtstreeks schrijven op het blad van de centrale PC, en dit eist te veel ongemakken, geeft me niet voldoende tijd, toch niet de tijd die ik nodig heb en blijf nodig hebben. Zo gemakkelijk het vroeger was, zo moeilijk is het nu.

Het ergste  is, het blokkeert, het ontneemt me de vreugde die ik had een blog te schrijven. Nu is het een last geworden, meer dan ongezellig.

Mijn gedicht van deze morgen, zie verder, is een bewerking van een idee van vroeger. Ik weet dat het niet vloeiend is, niet zoals ik het wou.

Een gedicht schrijft je zo maar niet, het is telkens een voorontwerp waar nog moet aan geschaafd worden.

 

Het is dit laatste dat het mist en ik voel me er niet goed bij. Niet zoals ik willen zou.