Hoe dikwijls nog ga ik ‘hallo juni’ mogen/kunnen schrijven. Ja, beide werkwoorden zijn geldig, er is een nuance. Er ‘mogen’ er nog zijn, en er ‘kunnen’ er nog zijn. Het eerste is een normaal verschijnsel, een hopen dat het zo is; het tweede is een mogelijkheid dat er nog zullen komen en dan nog, dat ik in staat zal blijven te doen wat ik nu noodzakelijk vind te kunnen doen, hier echter is er absoluut geen zekerheid.

Onvermijdelijk denk ik bij dit laatste aan wat Ferdinand von Schirah hierover wist te melden - een korte tijd geleden schreef ik hierover en het blijft hangen - denk ik aan Christian de Duve, die me doet denken aan Hugo Claus, die me doet denken aan Harry Mulisch. Maar liefst niet.

Liefst niet. Daarom: ‘hallo juni’, mijn vriendin onder de maanden, de zon op de middag heeft bijna het hoogste punt boven de hemelequator bereikt, het begin, schijft mijn ‘Sterrengids’, van de ‘weerkundige’ zomer. De tijd van het bevruchten is voorbij, het is nu de tijd van de vrucht die wast, de tijd dat alle krachten van de natuur worden ingezet om het eindpunt, het doel van alle leven, het zaad ter voortplanting, te bereiken en de cyclus te sluiten, glorierijk.

Is het ook mijn tijd, vraag ik me af, de tijd dat de woorden die ik mijn hele leven heb gezaaid vrucht gaan dragen?

Het is hier ook een ‘mogen/kunnen’, maar dan van een gans andere aard. Het gebeurt meer en meer dat ik ’s avonds voor ik slapen ga, een van mijn rode  dagboeken meeneem en er ga in bladeren; dat ik tracht te herlezen wat ik schreef in bijna minuscule lettertekens, dicht, te dicht op elkaar en om deze redenen bijna het lezen ervan onmogelijk geworden. Ik denk dan aan de energie die het me gekost heeft, niet zo zeer het schrijven ervan, maar de moed die het me vergde elke dag te beginnen bovenaan mijn blank blad - vandaag is het routine geworden - en pas te eindigen als het vol gezaaid stond. Het was telkens meer dan een knielen om mijn avondgebed te prevelen,

De boeken van 1978 tot en met 2010, staan er nu naast elkaar, het resultaat van een leven, maar zoals ik het zie in mijn ongeloof, niet de vrucht ervan. Want, wat bracht het op? Niets dan een last voor mijn nageslacht dat zich de vraag zal stellen, wat doen we ermee, wie neemt de boeken mee naar huis, wie heeft er de plaats voor of, wie heeft er de moed ze te lezen, te ontcijferen, te doorbladeren?

Mijn God, wat ben ik ooit begonnen? Wat in den beginne een uitdaging was, een spel in een zekere zin, is nu een last geworden want ik zelf heb niet de moed deze boeken bij leven te vernietigen, hiervoor heb ik een Max Brod nodig.

Mijn ‘hallo juni’ van vanmorgen is aldus een probleem geworden dat eens te meer is opgedoken en het is maar een begin van probleem, er moeten 10 jaren blogs aan toegevoegd - gisteren zat ik aan 200 pagina’s voor het jaar 2019. Ik ga maar niet gaan rekenen maar het is een massa woorden, zaden alles samen genomen.

Hij was, zal men zeggen, een veelschrijver tot het ziekelijke toe en niet de minste vrucht is er overgebleven van wat hij bij leven gezaaid heeft. De krachten van de maand juni zijn niet doorgedrongen tot zijn woorden, deze werden niet bevrucht door een of andere uitgeverij, de zaden die hij zaaide vielen in barre aarde, ergens op een verre toendra of in het zand  van een of andere woestijn. Alles verloren kiemkracht.

Waarom eigenlijk, begon ik vandaag met een ‘Hallo juni’?