Er is het wonder van de morgen die opstaat uit de nacht, wat we doodnormaal vinden; zoals er het wonder is van het lichaam dat, gewikkeld in de slaap, elke morgen terug tot leven komt. We rekenen erop als de avond valt en de nacht er is; we rekenen erop als we slapen gaan. Het is een geruststelling. Het leven zou geen zekerheid meer zijn indien we niet weten zouden, dat het zo is wat de terugkeer van het licht en het opstaan uit de slaap betreft, zelfs al is er op dit laatste een uitzondering mogelijk die dan de bevestiging is van de regel.

De regelmaat ervan, de wisseling van nacht naar dag, van slaap naar leven, houdt ons niet bezig, het is een vast gegeven, een van de meest vaste die er zijn, een waar eigenlijk niets hoeft over gezegd te worden, geen woorden aan verspild. Het is een basisgegeven van het/ons leven. Als er een verandering zou zijn wat nacht en dag betreft dan is die te wijten aan een graduatie van licht, deze echter van een terugkeer uit de slaap naar het leven kent soms een totaal andere graduatie.

Zo gebeurde het dat we, de morgen van 27 mei, volgend op de avond/nacht van 26 mei, bij het wakker worden, het gevoel hebben gekend wakker te zijn geworden in een ander lichaam, in een ander landschap, onder andere luchten waarin, verdoken, iets onheilspellend getekend  lag.

Ik denk dat dit een gevoel is geweest dat vooral in Vlaanderen is opgedoken, een gevoel dat zich uitte in een stemming van machteloosheid. Namelijk de reële vrees van het tot stand komen in dit land van een linkse regering. Dat dit gebeurt in Wallonië is maar normaal, het is nu eenmaal, een rode regio. Maar federaal liggen de kaarten helemaal anders, ook Vlaanderen wordt er alsdan bij betrokken. En als ik in een andere ‘mood’ ben opgestaan dan is het omwille van het gevaar verbonden aan een linkse federale regering die zich hoegenaamd niet zal bedreigd voelen door een verdere islamisering van de samenleving, integendeel, ze zal ze aanmoedigen onder het mom van het multiculturalisme. En dan wat, Ja, en dan wat?

Ik ga niet verder nu. Zo-even belde een vriend aan, een beeldhouwer. Hij bracht me een uitnodiging voor zijn tentoonstelling van zondag 16 juni. Het slagen ervan was zijn enige bekommernis. De uitslag van de verkiezing gebeurde over zijn hoofd, had niet de minste impact op het werk waar hij mee bezig was noch, zegde hij, op het andere dat reeds stilaan klaar kwam in zijn geest. Hij werkte eraan terwijl hij daar voor mij zat en erover aan het spreken was. Terwijl ik aan het denken was hoe het verder moest met mijn blog op het getouw.

Eens hij weg was heb ik gedacht, waarom laat je, je op jouw leeftijd,  nog afleiden door wat er gebeurt in het politieke landschap, welk belang kan het nog hebben voor jou. Ben je er dan zo zeker van dat het gevaar van de Islam, dat je je inbeeldt, niet overdreven is, irreëel is; kan het niet dat zij ook vroeger dan verwacht de Verlichting kennen zullen en dat zij zich zullen aanpassen aan ons en niet wij aan hen?

Zo, laat je niet vangen door je verbeelden, blijf kalm, je tijd loopt ten einde, het is niet meer aan jou om de profeet te spelen. Blijf bij je leest, schik de woorden van je blog op een zo voortreffelijk mogelijke wijze gestructureerd en ingekleurd. Dit is wat nog verwacht wordt van jou, en volg je vriend de beeldhouwer wat je beschouwingen over de uitslag van de verkiezingen aangaat. Dit is wat voor jou in de toekomst geschreven staat. Het bezoek van je vriend dat hij gisteren heeft gepland is er een ander teken van, een vingerwijzing van.

Man op jaren die je bent, aan de uitgedeelde kaarten valt niets meer te wijzigen, geen jota. Denk liever aan wat je morgen schrijven zult. Blijf uitkijken naar de tekens die je gegeven worden, je weet dat die er altijd zijn als je maar zoeken blijft.