Er is niets verkeerd aan wat, sedert een lange tijd nu al, eigen is aan de laatste bladzijde van de wekelijkse SdL-katern van De Standaard, gewijd  aan beschouwingen over de dood; zoals er niets verkeerd is hier rond te lopen, na te denken en zelfs te schrijven, wetende dat de dood wacht aan de achterdeur. Het is zelfs beter het te weten dan het totaal te ignoreren, want het zal je misschien aanzetten om met meer inzicht door het leven te gaan en de dingen te zien in hun reële context van eindigheid en oneindigheid.

Dit betekent niet dat je er voortdurend mee begaan bent, neen, het is zo iets als het stuk muur met de nagel erin, achter de opgehangen spiegel of schilderij, je ziet het niet, je denkt er niet aan als je er voor staat, maar het is er wel wezenlijk.

Welke leeftijd we ook mogen hebben, op deze wijze brengen we onze dagen door wat niet belet dat, naarmate we vorderen in jaren, het deel wand nu en dan, en dit meer dan vroeger, in onze gedachten komt. Echter verder gaat dit niet, het jaagt ons niet op, het neemt geen vaste plaats in, het is er zonder er te zijn.

Het is me, in dit perspectief, zelfs heel moeilijk de tijd te nemen om op papier bepaalde zaken te regelen opdat mijn vertrek zo weinig mogelijk last zou bezorgen aan de familie die achterblijft. Als ik dan toch even denk aan degene die wacht aan de achterdeur, dan zijn het dergelijke problemen die me bezig houden, niet het feit van het heengaan zelf.

Trouwens ik was niet zinnens, deze morgen bij het opstaan, te schrijven waarover ik nu aan het uitweiden ben. Had ik die bewuste katern, waarover ik het had, niet uit het dagblad gelicht, hij zou er niet, afgezonderd van de rest, gelegen hebben als een roep naar mij toe. En ik zou zeker niet gedacht hebben over ‘Het Einde’ te schrijven want mijn morgen was bezoedeld door de plannen van Di Rupo, federaal te kunnen regeren met een Vlaamse minderheid. Ik was er door geschokt en was er op uit om er iets over te schrijven.

Als ik er nu over nadenk, dan weet ik dat het afzonderlijk houden van de katern, een handeling was die me bereikte van uit het komende. Ik had het voorzien - of, het werd voor mij voorzien - zonder het bewust te weten, dat ik die katern nodig zou gehad hebben. Mijn geest, misschien mijn omgeving, had het dus klaar gelegd omdat het gisteren al geweten was waarover mijn blog vandaag zou handelen.

Het werd dus in een zekere mate, buiten mijn weten, gisteren beslist dat ik vandaag een woord zou zeggen over de Duitse schrijver Ferdinand von Schirach (1964) en wat hij schrijft in die bewuste SdL-katern[1] over ‘Het Einde’ van een mensenleven. Waarbij hij begint met te zeggen - hij is advocaat - dat hij ‘zo vertrouwd is met de dood dat hij zelf de geur ervan kan beschrijven’.

Hij citeert Epicurus: ‘Zo lang ik er ben is hij er niet. En wanneer hij komt ben ik er niet meer’. Een eenvoudige, maar sprekende formule die hij hanteert maar geen oplossing biedt, amper een verhaal. Hij is 55 maar hij zelf schrijft niet over ‘zijn’ sterven. Hij is er, zoals zovele andere schrijvers, niet mee begaan. Er is alleen het hier en het nu. Maar toch heeft hij vooruitzichten, ook hij kijkt dus soms even naar wat er is achter de spiegel. En hij weet voor zichzelf: ‘De dag dat ik niet meer kan denken en schrijven en dus niet meer de persoon kan zijn die ik wil zijn, wil ik eruit kunnen stappen. Zonder pijn ver weg van een ziekenhuis.’

Hij voegt er zelfs een paar in dit verband nuttige tips aan toe die ik jullie wijselijk wil besparen. Het zou trouwens weinig passend zijn. Maar mijn vraag is en blijft, worden we behandeld van uit de toekomst, als we, zoals Teilhard beweert vertrokken zijn van uit het Alfa, naar het Omega toe?