Ik hoor nog altijd het geruis van de tsunami die het land overspoelde en ben nog steeds niet bekomen van het verrassingseffect ervan opdat ik, zoals ik het dacht, ongehinderd, terug in mijn schelp zou kunnen kruipen. Hoe geraken jullie er uit en hoe de media die nu geconfronteerd wordt met de vele kluiven die hen van uit diverse hoeken worden aangereikt?

Zo, wie of wat helpt me opdat ik niet meegesleurd worde, mijn boeken? Ik denk dat dit de enige oplossing is, schuil te gaan onder het afdak van bv Umberto Eco en gaan lezen wat hij wist over het schrijven van een Scriptie[1]; eens ik begin of herbegin aan mijn scriptie over de Poëzie, of over ‘de mens in de kosmos’, of nog een ander onderwerp kan dit een hulp zijn.. Maar ik hoef jullie hier niet te vergasten op wat ik eventueel ga doen. Je hebt er geen boodschap aan, echter wat ik vanmorgen voel is totaal anders dan wat ik op andere morgens voelde, ik ben, letterlijk en figuurlijk, onder de indruk van wat zich zondag in dit land heeft afgespeeld, omdat ik niet zie hoe de politiek er uit zal geraken na al wat er gezegd werd en wordt.

Maar over boeken verder gesproken, ik las van Annelies Verbeke (1976) in de Standaard van 24 mei, over de dominantie van het Engels, en vertelt ze:

‘Sinds 2005 had ik een lijst bijgehouden van wat ik allemaal las. Ik heb mezelf in dat jaar onderworpen aan een leessysteem van eigen makelij, waaraan ik me sindsdien elk jaar hield. In grote lijnen houdt het in dat ik mezelf een minimum van 52 boeken per jaar opleg. Ik lees daarbij  grotendeels fictie, nu en dan non-fictie… Elk jaar moet ik literatuur uit minstens drie verschillende eeuwen én uit alle continenten hebben aangedaan.’

Wel, chapeau, dit noem ik nu eens een opdracht waar ik met bewondering naar op kijk, een opdracht die nazindert. Ze schrijft daarenboven heel wat, publiceert regelmatig - boeken van haar kwamen ook terecht bij De Slegte - dus ze moet een heel druk literair leven kennen en daarenboven gestructureerd. Ik denk dat ze tewerk gaat zoals Amélie Nothomb (1967) - elk jaar een roman - die elke morgen opstaat om vier uur om te schrijven, zo zegt Nothomb toch, het gevolg van ‘la maladie de l’écriture’ waaraan ze lijdt.

Ik denk dat er heel wat zijn die lijden aan deze ziekte, die hun ziel uit hun lijf schrijven, maar, er niet in slagen iets gepubliceerd te krijgen en desondanks volharden tot hun laatste ademstoot. Dit is dan een zelfde ziekte, even ongeneeslijk, maar dan een die leidt naar een stille dood.

Gemeten aan Amélie heb ik slechts de eerste symptomen van haar ziekte. Een enkele aanmoediging echter zou voldoende zijn opdat de schrijverskoorts zou gaan stijgen tot hoogten die ik tot nu toe nog niet gekend heb.

Het zou iets zijn dat van heel ver komen moet, van achter de horizon, waar het misschien aan het wachten is om ooit eens te rijzen, samen met de zon.