Het land is opgestaan vanmorgen, de enen uit hun roes, de andere uit hun ontgoocheling. Wat Vlaanderen betreft zijn de teerlingen geworpen: twee partijen die duidelijk Vlaams getint zijn die (bijna denk ik) 50% van de Vlaamse bevolking uit maken en vijf kwakkelpartijen. Hoe ze samen een Vlaamse regering zullen vormen is me een raadsel, vooral als de vijf, aan 20% van de bevolking geen bestaansrecht toekennen en ze op voorhand uitsluiten. Dus, want je weet maar nooit, de vijf die zich een ‘nooit’ laten ontvallen om hun standpunt kracht bij te zetten. Dit is wat ik me herinner begrepen te hebben van de verkiezingsdag van 26 mei 2019, wellicht mijn laatste verkiezing die ik zal meemaken.

Ik kan nu terug naar mijn oase, mijn schelp en me verschuilen, weliswaar oogluikend - wat een mooi woord - toekijkend hoe de machten zich ontplooien zullen in de komende dagen, weken, maanden: een schoener en zijn bemanning, opgejaagd door hoge winden, afwisselend komende van uit de vier windstreken, winden die de zeilen strak gespannen zullen houden. Dit is alleszins wat de Vlaamse regering betreft en we spreken dan niet over de Federale.

Wat me is opgevallen is, dat vier ervan het accent hebben gelegd op het economische en het sociale aspect van de problemen, en tot vervelens toe beloften hebben rondgestrooid, zelfs al wisten ze,  dat ze misschien niet helemaal te realiseren waren; maar dat ze wellicht, bij het deel van de bevolking die het wel goed stelde - want dat deel is er -  een aspect hebben over het hoofd gezien, een heel belangrijk, de vrees op een bepaalde dag - alle tekens voorhanden zijnde - overspoeld te worden, niet noodzakelijk zijzelf maar hun nakomelingen door een gevaar dat uit het oosten kwam, een volk van een totaal andere levensbeschouwing, dat een einde zou stellen aan het levensritme dat ze zich nu konden permitteren.

De vier, een vijfde minder, hebben dus enkel oog gehad voor de groep kiezers die het minder goed stelden, zich niet realiserend dat, verblind als ze waren door hun jarenlange ingesteldheid inzake politiek, er wel een veel belangrijker groep was wiens problemen noch economisch, noch sociaal waren, maar van een totaal andere aard. Ik denk zelfs dat ze zich dit nu nog niet realiseren.

Het kan ook dat ik het helemaal verkeerd zie. Het zijn maar losse gedachten die me op klokslag middernacht - ongeveer - werden toegefluisterd. Tijdens de lange debatten die er gevoerd werden op TV is er niemand geweest di er met een woord heeft over gerept. 

* 

En dan is er ook nog iets dat me is opgevallen, iets in verband met de uitslag van de Koningin Elisabeth Wedstrijd. Ik had, en ik niet alleen, een andere winnares gezien, namelijk de Roemeense Ioana Cristina Goisea - ze was maar vijfde of zesde. Ik dacht er over na. Hoewel ik niet bij machte ben om met zekerheid het vioolspel van iemand te beoordelen, heb ik wel een oordeel over het vioolconcerto. En is het me duidelijk dat ik me niet gebaseerd heb op het spel van de violoniste, maar op het Concerto zelf. En, dat ik meer genoten heb van dit van Shostakovich dan van alle andere Concerti. De jury daarentegen beloonde de violoniste die volgens hen het best presteerde, wat hun volste recht was.

‘Schoenmaker blijft bij uw leest’ is een oud gezegde, er steekt heel wat waarheid in.