Zoals
gisteren in mijn gedachten ineens de Ulysses van Dante opdook, zo was er
vandaag in de schemer van de morgen, het boek Vie et Destin[1] van Vassili
Grossman waar ik aan dacht omwille van een bepaalde passage erin.
Later
in de voormiddag heb ik het boek opgezocht, heb ik voor het eerst de inleiding
van E. Etkind gelezen en werd ik getroffen door het feit dat zijn manuscript
twintig jaar is blijven liggen vooraleer het in 1980 gepubliceerd werd in het
Westen. E. ETkin die de inleiding schreef, zegt hierover:
Vingt ans
Un long délai. En vingt ans un homme peut changer du tout au
tout, la planète peut se métamorphoser, les goûts esthétiques se transformer.
Mais le vrai, lessentiel, le fondamental
ne changent pas. Le pain reste le pain, leau reste leau
Die
periode van twintig jaar heeft me gegrepen. Toch denk ik dat mijn ideeën van
het jaar 2000 nog steeds deze zijn van nu, dat ik in dat jaar reeds wist wat ik
nu nog altijd blijf verkondigen en dat ik uiteindelijk gedurende al die jaren
herkauwd heb wat ik toen al in mijn dagboeken geschreven had. Ik ben in een
cirkel blijven rond draaien, heb de zaken wellicht op een andere wijze
voorgesteld maar of ik er iets nieuws heb aan toegevoegd betwijfel ik.
Een
passage uit het boek dat ik las in het begin van de jaren tachtig was me
bijgebleven - na
verloop van tijd herleid een boek zich tot enkele bijzondere passages die nu en
dan opduiken deze speelt zich af de avond dat
één van de hoofdpersonages, de fysicus Victor Strum, in de half verlichte
straat een plotse ingeving heeft die doorslaggevend zal zijn voor zijn verder werk.
Ik wist dat deze passage voorkwam onderaan de
linker bladzijde en ook dat ik ze wellicht met potlood had aangestipt. Na een
lange tijd bladeren kerend, vond ik wat ik zocht. Ik had wel juist geraden wat
de plaats op de pagina betrof maar had me vergist over de plaats in het boek,
namelijk pagina 270, terwijl ik aan het zoeken was in de laatste 300 paginas:
Il marchait -
het betreft hier de fysicus Victor Strum -
dans la rue déserte et mal éclairée. Lidée surgit brutalement. Et aussitôt,
sans hésiter, il comprit, il sentit que lidée était juste. Il vit une
explication neuve, extraordinairement neuve, des phénomènes nucléaires qui,
jusqualors, semblaient inexplicables ; soudain, les gouffres sétaient
changés en passerelles. Quelle simplicité, quelle clarté ! Que cette idée
était gracieuse et belle ! Il lui semblait que ce nétait pas lui qui
lavait fait naître mais quelle était montée à la surface, simple et légère
comme une fleur blanche sortie de la profondeur tranquille dun lac, et il
sexclama de bonheur en la voyant si belle.
Wat vreemd was voor Strum is dat deze idee plots opdook na een lange
discussie met vrienden,. Een open discussie van vrije mensen onder elkaar,
waarbij voor het eerst, vrij van gedachten werd gewisseld, niet over de partij
noch over de wetenschap, maar over de zin van het leven en de zin van de dood,
wat, zelfs onder vrienden, zelden gebeurde.
Achteraf vernemen we dat de idee van Victor
Pavlevitch Strum niet zo goed wordt onthaald bij de leiders van het labo waar
Strum opzoekingen doet in het raam van de kwantum fysica. Ze vinden dat wat
Strum naar voor brengt, hoe schitterend zijn idee ook moge zijn, zijn theorieën
de aard van de materie tegenspreken.
Waarop Strum openlijk, tot schrik van zijn
vrienden, reageert en onomwonden zegt, dat de mathematische logica van zijn
idee de theorieën van Engels en Lenin ruim overstijgt. En dat het de theorieën
van Lenin zijn die moeten aangepast worden aan de wetten van de fysica en niet
de wetten van de fysica aangepast aan de theorieën van Lenin.
In feite is dit het weinige, maar hoe veelzeggend,
dat me van het boek is bijgebleven. Ik zou het kunnen herlezen, maar zo zijn er
honderden boeken die wachten om herlezen te worden.
Hoe denkt jij erover?
[1] Vassili Grossman: Vie et Destin, Edition Juliard/LAge dHomme, 1983,
traduit du Russe par Alexis Berelowitch. . Het is een boek van meer dan 800 paginas over het Rusland
tijdens de tweede Wereldoorlog en onder meer over de slag om Stalingrad.
|