2, 3, 4 mei Leonardo Da Vinci en de Media

De media hebben het deze dagen over het schilderij, ‘Het laatste Avondmaal’ van Leonardo Da Vinci en wel over dit in de abdij van Tongerlo. Hebben het zelfs over het gelaat van ‘Johannes’, mond en kin ervan zouden gelijkenis vertonen met mond en kin van de Mona Lisa (?). 

Is de media blind? Zien ze dan niet dat het een vrouw is - niet een Johannes - die zich neigt naar Petrus die haar de vraag stelt, wie het is die Jezus zal verraden of, durven ze zich niet afvragen wat die vrouw daar komt doen tussen de apostelen en nemen ze maar de gemakkelijkste oplossing dat het ‘Johannes’ zijn moet?

En de Kerk, durft ze niet openlijk bekennen dat Jezus en Maria Magdalena een koppel waren, dat zij de leerlinge was die hij beminde, die hij lief had?

Da Vinci heeft het evangelie van Johannes grondig gelezen en heeft geschilderd wat hij gelezen heeft. Ik had het er uitvoerig over in mijn blog van 26 maart van dit jaar - te uitvoerig zelfs wat de bemerking van Pézard betrof - maar wie de woorden leest van het evangelie kan niet de minste twijfel hebben. Trouwens, Johannes als schrijver, zou nooit van zichzelf schrijven dat hij de leerling is die door Jezus wordt ‘bemind’, hoogstens dat hij het is die door Jezus het liefst wordt gezien, wat heel wat anders is dan bemind worden.

De Kerk, sedert Da Vinci, rekent dus en blijft rekenen op het geloof in de lezer van het bewuste evangelie, dat zo iets, Jezus verliefd op een vrouw en met haar het bed deelt, onmogelijk kan bestaan. 

Wel het bestaat en Da Vinci, die de eerste de beste niet was, wist het. Het zal wellicht in die tijd algemeen geweten geweest zijn gezien het uitgeschreven werd door iemand die meer van het leven van Christus afwist omdat hij er hoogstens een generatie van verwijderd was, het misschien zelfs de visu heeft meegemaakt. Zo wordt toch verondersteld.

Nu verandert dit niets aan de hoofdboodschap van Jezus: bemin uw naaste als uzelf’, helemaal niets, integendeel. Maar ik herhaal dat ik hem zie als een man geladen met de filosofie, de levenswijsheid van het Oosten, meer dan een godsgeleerde; dat hij als lichtende geest is opgetreden en in zijn nieuwe omgeving, amper of helemaal niet begrepen werd - en tot vandaag toe niet begrepen wordt -  gelukkig is er Paulus geweest, om in te leiden wie die Jezus-Christus was en wat hij vertelde. Hij was, om hem beter te leren kennen, gegaan naar de plaats van waar, wellicht, Jezus gekomen was, ergens in Arabië, het kan ook Indië geweest zijn,  waar hij drie jaar verbleven heeft alvorens Petrus en Jacobus, de broer van Jezus, op te zoeken in Jeruzalem.

Van Jezus zelf, weten we niet met zekerheid waar hij terecht is gekomen is na zijn twaalfde jaar. Was hij de zoon van God, zeker, zijn we niet allen zonen en dochters van God, van het Universum onze Moeder. 

En hij, Jezus, stond er spiritueel en in zijn handelingen, het dichtstbij. Niemand voor of na Hem is, bij wat is van een God, zo dicht gekomen als Jezus. Maar, waarom die man, die Jezus het  recht ontnemen verliefd te worden, ‘gelukkig’ op een Vrouw, Maria Magdalena die haar Klooster en Kerk heeft in Vézelay, een hoogtepunt in onze westerse beschaving.

Gelukkig voor ons, we waren er, we kunnen erover getuigen. 

* 

PS. Heb elke dag van 2 tot 4 mei ettelijke malen getracht - zoals jullie - verbinding te krijgen, zonder succes. Dan maar op deze wijze.

***

Vertelt Max Porter[1] in een interview met Kathy Matthys in De Standaard:

‘Ik ben niet religieus maar ik voel me verwant met het gedachtegoed van druïdes. Als er al een stroming is die ik volg, dan is het de Keltische metafysica. Bomen zijn mijn goden.’

Ik had dit ook kunnen schrijven, maar hij, Porter, had niet moeten beginnen zoals hij begon want, de bomen zien als goden is een vorm van religiositeit, is een vorm van verbonden zijn met de bomen en via de bomen met het woud en via het woud met de levende kosmos, het is, zoals hij dan ook zegt een vorm van Kelt zijn.

Ik heb me, van het ogenblik af dat ik gemeend heb begrepen te hebben wat de ware betekenis was van de eerste gotische kathedralen, van het mysticisme van Stonehenge, me een Kelt gevoeld telkens ik, even maar, de alledaagsheid van de dingen verliet en neerzat om te schrijven. De grote ogenblikken in mijn leven dat ik mijn verbonden zijn met alles om me heen duidelijk aanvoelde en er over te vertellen wist. Er naast, of liever niet er naast, maar op andere ogenblikken, ben ik maar gewoon klein mens die de problemen kent van een lichaam waar heel wat sleet op is en, ook de problemen van een wereld waar weinige dingen gaan zoals ze zouden moeten gaan.

Er is dus in mij, de man die verbonden is met de innerlijkheid der dingen en de man die toekijkt op de uiterlijkheid ervan. Het ene verheft me, het andere houdt me gekleefd aan de aarde en als ik schrijf dan ben ik meestal niet van die aarde.

En ik hoef niet van de aarde te zijn, er is hiervoor de media die er zich blind op staren. Ik echter voel me niet geroepen om me blind te staren op wat van die media is. Wel, wat de bomen van het regenwoud aangaat. Als eeuwenoude bomen in het oer-of regenwoud geveld worden, kijk ik toe, is het een pijnlijk iets - en ik moet overdrijven om het duidelijk te stellen - iets dat me door merg en been gaat. Ik zie het als het werk van barbaren, niet dat er geen andere werken zijn van barbaren, van natuurverdelgers, die ook als dusdanig, moeten vervolgd worden. Ik heb geen idee van wat er overblijft aan oer-en regenwoud, maar dat er al heel wat werd weggekapt weet ik en ook dat elke boom in meer geveld, een bijna terroristische daad is, te merken als dusdanig en te vervolgen, eventueel op de wijze van een Trump die wel Iran en Noord-Korea in het oog heeft maar niet wat er omgaat met wat is van het leven van de planeet aarde.

Ik had het gisteren over ‘Het barre Land’ van T.S.Eliot. Hij had het over de barheid van de geest, meer dan over de barheid van de aarde. Wel, het ene is er, het andere staat ons te wachten. Het weinige dat ik vermag is er over schrijven. En dit is, zoals er zovele vreemde zaken zijn, een eigenaardige toestand - en begrijp me niet verkeerd - de nood, de pijn te kennen er over te moeten schrijven en anderzijds de voldoening te kennen er over geschreven te hebben en er in geslaagd te zijn een nieuwe blog te schrijven waarmede ik de nieuwe maand, en dan nog deze van mei, betreden mag. Welk woord past hierbij, vraag ik me af, is het geen vorm van Schadenfreude?

Wat echter niet belet dat mijn hart bloedt als er geraakt wordt aan de bomen in om het even welk bos of woud of, geraakt aan wat traditie is.