Als ik nog even - je zult het me wel vergeven - verder ga op mijn elan van gisteren, is er geen grotere zin om een boek te beginnen dan: in den beginne was het Woord.

Deze zin komt van diep in mij als ik zie hoe de kweepeerboom in de tuin op enkele dagen tijd, een roep is geworden, een kreet van lichtroze bloesems, onvermijdelijk, dankzij het Woord dat in den beginne was.

Denken we er aan, nu de vele fruitbomen in bloei staan, dat het een mini-afdruk is van de buitengewoon immense drang die er in den beginne moet geweest zijn - alles gebundeld in een fractie van een ogenblik - opdat uit deze drang een Universum zou ontstaan en blijven ontstaan, want niets erin is niet in beweging, niets erin is af.

We willen het niet meer weten, we denken er niet meer aan, de regelmaat van het in bloesem komen, de gewoonte die het geworden is, heeft ons de gedachte ontnomen dat het her-opbloeien van de natuur, de daad is, de wil is van het Woord. Niet de daad en de wil van het Niets - het Niets is niet - en niet van om het even wat anders,  dan van het Woord. Of, heb je er misschien een andere oorzaak voor?

Alles wat er gebeurt in het leven van de natuur, van de Kosmos, heeft als oorzaak het Woord. Ikzelf, wijzelf zijn van de Kosmos, zijn onmiskenbaar van het Woord en zoals de kweepeerboom zich gedraagt, gedragen wij ons als van het Woord zijnde, als we denken of schrijven, componeren of schilderen of beeldhouwen, of welke geestelijke handeling we ook mogen verrichten. En, het zijn de handelingen eigen aan het Woord die geen of weinig aandacht nog krijgen, nog vernoemd worden als dusdanig. Opgeslorpt als we zijn door de handelingen eigen aan de mens.

Nochtans waren het deze van het Woord die de humus vormden van onze beschaving, het draagvlak waren waarop onze romaanse kerken en gotische kathedralen gebouwd werden Het is deze humus dus, dit draagvlak, dat verloren gegaan is. We hebben er zelden nog oog voor, we hebben schijnbaar,  zelfs de tijd niet meer er oog voor te hebben. We zijn geblaseerd geworden, te egoïstisch opgesteld. We lopen rond met ooglappen zoals de boerenpaarden op de akker. Het bevreemdende van de laatste dagen en tezelfdertijd misschien, ook het hoopgevende, is dat de brand van een van deze kathedralen ons de ogen heeft geopend en we terug schijnen te weten - ik droom maar! - wat ons zo nauw aan het hart ligt, wat we ontbreken.

Nu, wie ben ik om dit voorop te stellen. Zelfs, wie ben ik om het te wagen een onderscheid te maken tussen de handelingen van de mens en deze van de natuur/de Kosmos? Wat bezielt er mij om hier de nadruk op te leggen, of hoe ben ik deze morgen opgestaan om dit te verkondigen?

Vragen die ik niet beantwoorden zal omdat het geen vragen zijn maar vaststellingen die opgeborreld zijn uit het Woord in mij. En ik niet anders kan dan deze, me als gedicteerd, op te nemen en te verspreiden, zoals bloesemblaadjes in de lentewinden die van verre komen, van over de zeeën en de bergen van mijn hart.

Dit is, mijn vrienden, hoe ik ademde vanmorgen.