Ik ben tot tranen toe geschokt als ik zie dat Notre-Dame de Paris, de kathedraal van mijn hart, vergaat in een helse, rode vuurzee die culmineert als de torennaald, ‘la flèche’ boven het schip zich kromt en neerstort.

Tot tranen toe bewogen, verdwaasd, door de vlammen die opstijgen uit het ‘Heilige van het heilige’ dat, onwezenlijk aan het verdwijnen is in een rode gloed. Aldus voltrekt zich op het scherm voor mijn ogen, het onmogelijke, het ondenkbare, het on-inbeeldbare, dat me treft tot in het diepste van mijn zijn, van mijn bestaan.

Het beeld dat ik zie schuift zich over het ‘nine-eleven-beeld’ dat me destijds heeft gevuld met afkeer en onbegrip. Maar dit van nu is van een totaal andere geladenheid. Het is niet de stof die vergaat tot stof, de mens incluis, maar de geest, de spirit van een duizendjarige beschaving die de prooi wordt van de vlammen, het ‘sixteen-four-beeld’, dat op onze ooglens zal geprint blijven tot het einde der tijden, een ankerpunt dat ons niet meer loslaten zal.

Wat er gebeurde: een vonk, een glinster, een niemendal, een nalatigheid - een gewilde? - die een meesterwerk van steen, van durf en kennis en meest van al, van een diepgaande kosmisch-spirituele ingesteldheid, een eeuwenoud bouwwerk dat zichtbaar was en tezelfdertijd, onzichtbaar, een woud van hout. En dat alles nu verpulverd tot schroeiende as. 

Werkelijk, ik durf het herhalen, ik, tot tranen toe bewogen, ik verweesd achter gelaten.  

Ooit had ik het voorrecht het gebinte van de Onze-Lieve-Vrouw- Kathedraal van Antwerpen te bezoeken. Ik was, een van de hand Gods geslagen man als ik het houtwerk zag: de balken, kepers en latten, on-uiteenneembaar, in elkaar gestoken en vastgeklonken met spieën en zwaluwstaarten: een massa hout van ongewone afmetingen in elkaar opgesteld en verankerd. En het is iets identiek, iets dat ik visueel ken, dat daar in een storm van vlammen aan het branden is. Hoe kan het dat een vonk voldoende is opdat vergaat wat nooit mag vergaan? 

Ik had, jaren, vele jaren terug, Fulcanelli[1] gelezen,. Ik herinner me wat hij schrijft over de gotische kathedralen en in het bijzonder over ‘de’ kathedraal, Notre-Dame de Paris. Dat het concept ervan een athanor is, de smeltoven van de alchemist. Fulcanelli, bewijst dit uitvoerig aan de hand van de beeldhouwwerken in en buiten de kathedraal. een moeilijk - voor mij althans - te volgen betoog omdat het een bewijs is dat stoelt op het hermetische, eigen aan het vocabularium van de alchemist.

Ik deel wel zijn mening wat het symbool van de athanor betreft - een bouwwerk dat inherent, de kracht heeft, de geest van de mens te beroeren en te verheffen tot een hogere en diepere vorm van leven - maar ik heb mijn eigen visie, ik laat de taal aan de alchemist en opper de mening dat de kathedraal een esoterisch gebouw is, dat het ‘kathedraal-zijn’ zich binnenin bevindt, zich bevindt in het bouwwerk zelf, in de stenen en in de wijze waarop deze op elkaar werden gezet, in elkaar werden geschroefd.

Ik heb altijd een enorme bewondering gehad, voor de meesterbouwers ervan, die de visie hadden, de krachten van de aarde te bundelen met de krachten van de hemel en deze visie, dit grote geloof, vast te houden als een absolute zekerheid.

Daarenboven wisten ze, dat de plaats waar er gebouwd werd, dat de richting, het Oosten, getekend door het koor en het binnenschip, van het hoogste belang waren. De eerste steenlegging was een heilige daad. Wie weet wat er geborgen ligt, in of onder de eerste steen van Notre-Dame; wie weet welke boodschap er werd aan toevertrouwd.

En dan ook moet er gedacht worden aan alle ambachtslieden die hebben bijgedragen tot het verwezenlijken van de vele kathedralen, vooral deze van het eerste uur, einde elfde, begin twaalfde eeuw.

Ik ben nog verder gegaan in mijn beschouwingen over de gotische kathedraal, ik heb ze vergeleken met Stonehenge dat eenzelfde betekenis kan/moet gekend hebben: de krachten eigen aan de stenen te laten vibreren om aldus in te werken op de mens die er zich in bewegen gaat,  Kathedraal en Stonehenge een puur esoterisch bouwwerk dus.

De vuurhaard die Notre-Dame heeft verwoest heeft ook deze esoterische krachten weggenomen. Ik vrees dat de herstelbewegingen die op gang zullen komen, nooit de eigenheid van de athanor zullen kunnen terughalen. Het uiterlijke zal er terug staan, maar het innerlijke, het hart van de Notre-Dame zal niet meer hetzelfde zijn.

De wonde die geslagen werd door het vuur wordt mogelijks een heropflakkering van de geest in de mens. Zo wil ik het beleefd hebben.