Gedicht uit vorige eeuw.

Zullen we

nimmer vooraf weten wat de hand

zal schrijven als de roep er is

van oude Bijbels op de tafel

en van  stenen die we raapten,

gebeeldhouwd door de regen,

nu we,

heel wat meer dan halverwege,  

het donkere woud betreden

in ’t gewemel

daar

van licht en schemer

vele zaden liggen om te schieten

waar ze neder vielen;

tenminste zo de kiem ervan

hoog gistend bleef,

lijk jonge wijn bij Elihoe[1],

die nieuwe zakken dreigt te scheuren.

Zo liggen vele zinnen

in het rijk van ons bezinnen

klaar

om uit te dragen

wat als baken ons werd meegegeven,

bij het ontwaken, soms

als het eerste licht

de kamer binnenvalt of ’s avonds

in het ruisen van de bomen

of het gefluister van de vogels in de hagen,

of van de regen in het raam geslagen,

Uit te dragen:

het d’Almachtige was

die ons het werelds leven schonk

en het ook ons zal ontnemen.

Al weten we

niets met zekerheid, hierover toch

wat poëzie bedreven,

een klonter Kosmos, zo, uit ons gegleden,

Zelfs

al zullen er niet velen zijn om het te lezen,

omdat van alle zaken

het hen de minste zorg zal wezen

hoe lijk stuifmeel door de wind gedreven

hier ons woord zal wezen.

Kap dan weg

zoals je netels kapt, het stupide vers,

je bent uit stof en tot stof keer je terug,

uit Genesis weg, 

het hoefde niet, voldoende is geweten

dat dit lichaam sterven zal.

Ook,

als er gelezen moet, zo leerden ons

Nothomb en Fabre d'Olivet:

je bent uit geest en tot geest keer je terug.

Het enige wat zinnig is,

in wat van deze wereld is.

Het dan ook de toonaard is,

van al wat hier geschreven

en, van al wat hier niet geschreven

staat.