In ‘Infinite in all directions’ vond ik de passage terug die ik, de vorige dag, bij gebrek aan tijd, niet gezocht had. Wel ik viel vandaag bij Freeman Dyson op de zin in kwestie, die terug grijpt naar wat ik in mijn vorige blog had willen optekenen:

      ‘To me  the most astounding fact in the universe, even more astounding than the flight of the Monarch butterfly, is the power of mind which drives my fingers as I write this words.’

      En, zegt hij verder, dat, ingevolge een natuurlijk proces, een biologische evolutie, nog altijd mysterieus, een miljoen butterfly brains die samenwerken in een menselijke schedel, de macht en de kracht hebben, gedachten en gevoelens over te brengen, die anderen erna kunnen interpreteren als waren het gedachten en gevoelens van hen zelf, én - en dit is een prachtige veel zeggende zin - ‘Here on this small planet, mind has infiltrated matter and has taken control’.

      Of in andere woorden, het is de geest die het voor het zeggen heeft; de geest die de materie overtroeft. Dit is trouwens de toonaard van mijn manuscript. Ik ben zelfs een stap verder gegaan en heb geschreven, dat de materie is ontstaan uit de geest; dat er nimmer een versmelting van de minimale deeltjes die er, op een of andere wijze waren in den beginne, tot stand had kunnen komen hadden die deeltjes niet ‘geweten’ wat hen te doen stond.

      Hieraan is ondertussen geen jota gewijzigd, ze weten het nog altijd. Wat er kan gebeurd zijn, is, maar ik betwijfel dat het nodig is geweest, dat ze na 13.8 miljard jaar, er ‘wijzer’, slimmer, op geworden zijn.

      Wel is er gebeurd dat de bewustwording in de mens, van de aanwezigheid van de geest in de materie, meer en meer, exponentieel zelfs, is toegenomen.

      In feite, geest, het onzichtbare, overheerst alles, alles en alles. Er is niets in deze wereld dat niet het teken van het Onzichtbare draagt, zeker niet als ik de deur van de wagen open van op afstand, als ik het teken geeft om deze woorden tot bij jullie te brengen of als ik, van waar ook, Google raadpleeg en het antwoord bijna ogenblikkelijk te zien krijg.

      Er is niets, waarover we niet zouden moeten verwonderd zijn, maar dit is waar  de schoen wringt, we zijn te geblaseerd, verwondering is een woord dat we niet meer kennen. Klara vraagt het ons nochtans elk moment van de dag en de nacht, maar de betekenis ervan dringt niet meer door. De taal ook wordt een dood woord.

      Hiermede is alles gezegd en is niets gezegd. De essentie die een vorm van ‘De Waarheid’ is - het paradigma van het Zijn - zien we niet. Ik vrees dat we het nimmer gezien hebben, dat we de overgang van homo, naar homo sapiens, nog niet ten volle hebben doorgemaakt, terwijl aan de horizon, de homo sapiens- sapiens ons al wacht.

      De geest die van de kosmos is duwt ons in die richting, we volgen schijnbaar node. Misschien beginnen we nu stilaan, de wervelende kracht ervan aan te voelen. Misschien?