Is er ook bij mij die ‘panische schrik’ waar de moslim, Khalid El Jafoufi het gisteren over had? Ik begin het te geloven, die gevoelens duiken regelmatig op, ik neem ze ernstig, ook omdat ze wijzen in de richting van heel ernstig. Erger nog, als ik er mijn dag mee begin, kom ik er niet meer van los, blijf ik er in gedachten over schrijven. Ken je dit gevoel?

      Gisteren was er nochtans ook een andere kreet, een alarmkreet van een vriend die vreesde dat we hem zagen als een afvallige, omdat hij, op sukkel zijnde na een armbreuk, die een (te) lang herstel vergde en blijft vergen, zich niet meer vertonen kan zoals hij het wenst, in de groep vrienden die wel nog regelmatig samen komen, nu telkens zonder hem.

      Ik wou hem zeggen, dat we zijn toestand kennen, dat we hem dus zeker niet zien als een afvallige, integendeel we denken aan hem als we onder elkaar zijn, zijn naam ligt op onze lippen omdat hij blijvend aanwezig is in ons herinneren en hij altijd een van de figuren is geweest die een centrale plaats bekleedde onder ons.

      En, mijn vriend, ik zeker niet , ik zou er nooit aan denken je te zien zoals je vreest dat we je zien. Herinner je de momenten dat we samen waren om je Sauternes - was het er niet een van 1966? - te drinken, in je appartement met zicht op het hart van de stad waarmede je zo vertrouwd bent; herinner je de cluster we toen vormden, samen met Jan. Wel, mijn vriend, die gevoelens zijn gebleven, onveranderd. Ik ken je voldoende; ik kan me voorstellen, welke de impact is van de toestand waarin je lichaam verkeert, op je gemoed; hoe je geteisterd wordt door de beperktheid, die er het gevolg van is, om je te verplaatsen. Ik weet wat het betekent omdat ik ook op het punt sta terecht te komen in een bijna identieke toestand: de mogelijkheid me te verplaatsen onder de mensen, onder de vrienden is aan het tanen. Ik loop er nu op vooruit, maar ik voel het aankomen.

      Trouwens het feit dat je me erover schrijft is het bewijs dat je geen afvallige bent. Een afvallige vergeet, jij vergeet niet, jij denkt aan ons, je vrienden, maar je kunt je gevoelens niet meer veruiterlijken met je te verplaatsen. We kunnen, jij noch ik, we kunnen niet meer terug naar de dag dat we met Jan, naar het kasteel van Beauvoorde reisden om er deel uit te maken van een groep mensen - Tom Lanoye incluis, in korte broek die er het woord voerde - waar we de hoogdag van de Nederlandse taal beleefden.

      Dergelijke hoogdagen zijn er nog, maar niet meer voor ons. Jammer, meer dan jammer, maar er rest ons, gelukkig nog de herinnering, de foto die toen genomen werd op de terugweg, op het terras van een café ergens op de markt in Oudenaarde is er het sprekend bewijs van.

      Ik moet je meer betrekken in wat ik doe, en je erover vertellen opdat jij me zou kunnen spreken over wat je bezielt in de ruimte van de dagen over jou. Ik had je nu kunnen bellen, of je een mail terug kunnen sturen, maar ik verkies het te vermelden in het soort dagboek dat ik bij houd, opdat het geweten zou zijn, niet alleen vandaag en tussen ons, maar opdat het geacteerd zou staan voor wat van de toekomst is. Het krijgt aldus een grotere waarde, het wordt een literaire akte onder vrienden, een akte waar iedereen kennis van kan krijgen. Ik grijp aldus heel graag de mogelijkheid die me gegeven is te ‘vereeuwigen’ wat ik jou te zeggen had. Ik maak het bekend aan de wereld van vandaag en aan deze van morgen. Dus ik maak het ‘wereldkondig’ als je dit woord aanvaarden kunt van mij.