|
Hoe
uiteenlopend mijn blogs ook zijn, ze hebben alle iets gemeen, ze vertrekken uit
het niets - ze zijn zoals de schepping van hemel en aarde - en eindigen ergens
op een vast punt dat in feite altijd een vraag blijft. Ik verkondig dus geen
vaststaande feiten, wel waggelfeiten of waggelvaststellingen. Ik heb geen
waarheden, die 100% te vertrouwen zijn, er zijn er wel die ik zeer betrouwbaar
acht, maar daar stopt het: ik ben de Denker van Rodin. De man met het hoofd
in de handen.
Daarmee
moet je het doen, met hem wordt je, trouwens zoals ik zelf, geconfronteerd, zit
je opgeschept, wat niet belet dat ik mijn best doe om dingen, gedachten, rond
te strooien die waard zijn gelezen te worden, wat betekent dat ik niet het
gevoel heb je een lege doos achter te laten. En is het niet zo, dan is het zeker
niet mijn bedoeling geweest te schrijven over de leegheid der dingen, want dat
zijn ze helemaal niet, ze zitten overvol.
Overvol
zitten ze voor iemand die kijkt en redeneert. Ik bladerde gisteren, vóór het
slapen gaan in een essay van Stefan
Hertmans uit zijn Putje van Milete[1]
en las er dat hij, Borges, iets heeft dat het
hem mogelijk maakt om zich in te leven in de meest uiteenlopende regels, verzen
en gedachten
Ik
onthield hiervan het woord uiteenlopend, omdat ik vond dat ik iets had van
Borges, o, niet veel, alleen het uiteenlopende, maar het was me voldoende om
mijn dag te beginnen. Welke dag het wordt weet ik nu nog niet, eens de nieuwssluizen
geopend weet ik welke verrassingen er op mij zullen afkomen, het uur vorderend,
maar ik hoop op een bericht van hier of daar, van iemand die me las,
of van iemand die zo maar dacht aan mij, zoals de schilder Patrick Ysebaert die
me, op een dag, een brief stuurde, met de hand geschreven, twee paginas vol,
juist, zegde hij omdat ik het nodig heb je na al die jaren een groet te sturen.
Je had een sterke band met hem, hij was een diep-mens in zijn houding met
iedereen en met zijn vrienden een gevoelig mens. Hij had een jaar rond gelopen
in de catacomben van Palermo en had er een twintigtal doeken geschilderd die,
toen je ze zag, je met een andere vriend, Pierre H., er voor gezorgd hebt dat zijn
werken tentoongesteld werden in de refter van de oude Sint-Baafsabdij in Gent -
je schreef erover in je manuscript.
Je
verlangt niet dat iemand hem zou navolgen en je een brief schrijven; er zijn
eenvoudigere middelen de dag van vandaag. Je bent ook geen Jozef Brodsky, de
eenzame, die eenzelfde hunker kende. Hoor wat hij schreef: The dreams you dream are not of girls half nude / but of your name on an
arriving letter. Maar ook dit is voor zij die mijn manuscript nog niet lazen.
Nu, ik voel me niet als een eenzame,
helemaal niet, ik voel me nog steeds als een geïntegreerde in de maatschappij,
zelfs al frequenteer ik ze niet of dan toch heel weinig, mijn jaren laten me toe,
mijn blog te zien als mijn aanwezigheid in de wereld.
PS.
In mijn blog van 28 februari heb ik het woord vertuierd gebruikt. Het is geen woord van Van Dale, het is er een
van mijn moeder zaliger. Het is te vervangen door in elkaar verstrengeld.
|
