Elke morgen vraag je me hoe ik het stel, niet hoe het met mijn gezondheid is, maar wat ik te vertellen heb, en ik ga er op in.

      Soms heel vlot, een stroom, soms aarzelend, een bron die zich met moeite door de aarde wringt, maar ik sta er toch, je weet het of dan toch, je verwacht het en wel dat ik je verwonderen zal. En verwondering is het correcte woord, dit van het eerste licht, dit van de maan voor het raam waar er nog juist een sikkel van overblijft. Het is al enkele dagen dat je haar ziet in late namiddag en in de vroege morgen; de ‘C’ die ze tekent, pal in het zuiden, een bleke rest van een maan in de tere, effen luchten: de ‘C’ van Croître. Toutefois étant du genre féminin, elle ment, vertelde me ooit een vriend in de bergen, geen wassende dus maar een afnemende maan.

      Wijsheid die des mensen is. Details die ons helpen om waarheden te verkondigen die eeuwen oud zijn, die overgaan van geslacht op geslacht van uit het diepste der tijden. Ik moet dit, bij een eerste gelegenheid vertellen aan mijn achterkleinzoon, Amauri, de oudste onder hen. Zoals ik het al verteld moet hebben, lang geleden aan mijn kleinkinderen, die het misschien vergeten hebben het door te geven aan hun kinderen, ik hoor het wel.

      Ik zie ze niet genoeg om hen andere wijsheden bij te brengen, ik leef niet onder hen, mijn witte kop, als ik ineens opduik  bij een of andere gelegenheid boezemt hen vrees in, de vrees die een oude man zoals ik vergezelt. Mijn hart bloedt nochtans als ik hen zie, zeker als ik denk aan - en ik denk er altijd aan - de wereld die hen te wachten staat, een wereld van strijd niet alleen om zichzelf te bevestigen maar vooral om zich te beveiligen tegen alle onheil die opduikt aan de horizon.

      Je zegt het hen niet, je spreekt er niet over, maar je weet het met zekerheid, de pletrol die de Islam is heeft zich traag in gang gezet en is niet meer te stuiten als deze geen diepgaande metamorfose ondergaat. Echter de stugheid ervan kennende, is mijn verwachten heel laag. En ik spreek niet over de rest, over de wereld van de geest die verlaten wordt en verdwijnt in de dorre wereld van de techniek, die deze van het woord - de waarden eigen aan een taal - die deze van het Woord dat in den beginne was aan het verlaten, aan het vergeten is. Wat rest hen dan nog dat van de stilte is, van de ingekeerdheid in zich zelf, dat van de vreugde, het aroma van het leven is?

      Er is evenwel geen bidden aan. Misschien dragen de optochten van vandaag en gisteren een verkeerd onderwerp. De toekomst wijst het wel uit als het te laat zal zijn.