Hij heeft gegokt vandaag, hij stuurde zijn manuscript naar een/de uitgever; gegokt en gedroomd dat hij een winnaar kon zijn. Hij wacht ditmaal de morgen niet af, hij beroept zich op de golfbewegingen van het licht naar de avond toe, als alles op het punt staat in zichzelf te worden opgenomen. Het punt, een fractie maar, het schakelmoment dat het licht wordt opgeslorpt door de duisternis, het sacrale punt entre chien et loup. Hij ziet het nu als een dagelijkse voorbode van wat zich ooit eens, maar dan op een totaal ander vlak, voltrekken zal: het ‘aardse zijn’ overschakelend naar een ‘ander-zijn’, eenmalig. De zilte smaak ervan houdt hem soms bezig, gisteren meer dan vandaag, vandaag meer dan gisteren. Niet dat er tekenen zouden zijn, nog niet, maar je weet maar nooit, beter is voorbereid te zijn, klaar om je wapens neer te leggen.

      Dit is geen jeremiade, geen klaagbank, geen procesvoering, dit is een aanvaarden dat is wat is en hoe het is: een komen en een gaan, interessant eigenlijk wist George Steiner en je vindt het ook dat het een belangrijk moment zal zijn, te weten of niet meer te weten omdat je alles weten zult dat er te weten valt, hoe het ook moge uitvallen.

      We zijn hier op aarde om vertrouwen te hebben, zoveel reeds werd ons gegeven   en het gaat maar verder, al was het maar elke morgen de zon te zien opstaan en te schrijven dat je de toeschouwer bent van het mirakel en, na al die tijd, waarom het ophouden zou, ineens? Je, je er geen vragen over stellen moet. En evenmin vragen over het schakelmoment, de dag dat het komt, je het ontvangen zult, geen twijfel je ontroeren zal, gerustgesteld als een godsgeleerde.

      Hoe goed het is Jung hierin te volgen en erover even na te denken om er niet te staan, onverricht zake als een blinde die nooit een vlinder zag, nooit een bloem, die nooit de zon zag rijzen boven de horizon of ondergaan vóór de nacht er was. We zegden het al, veel is ons gegeven, waarom het minder ooit zou zijn, als met de jaren, als met het ouder worden, het begrijpen sterker wordt als je erover nadenken gaat?

      Je schrijft het maar, het is je overtuiging die je bloot geeft. Eens te meer ben je zwevend, ligt de aarde ver onder jou; ware het niet zo je zou je niet kunnen bloot geven, want de dingen van de aardse voorvallen zijn niet om over te schrijven, laat dit aan de journalisten. Maar jij, luisterend terwijl je schrijft, naar het Allegretto, de tweede beweging in de zevende symfonie: de overgang van de dood naar het eeuwig leven. Hoe duidelijk lees je niet in wat Beethoven heeft getekend, hoe hoopgevend hij zich niet heeft uitgesproken in zijn muziek. Is er een grotere eenheid, zoals jij ,je nu voelt en de mens in Beethoven toen hij zijn Allegretto componeerde?

      Al zeg je het zelf, al overdrijf je, lichtjes of heel wat als je het zegt: woord en klank hebben eenzelfde oorsprong, ze zijn én van het schakelmoment én van het leven, én van het moment van de Big Bang. 

      De enige bekommernis is te weten waar de oorsprong van de Big Bang gelegen is.