Beelden uit het diepste van mijn jeugd die een vriend oproept in de mail die hij me stuurt: kijken hoe de sneeuw zich kleeft aan de takken van de bomen in de tuin, hoe ze zich uitstrekt over de velden en de bossen, de straten en de huizen, een wit laken van tederheid erover gelegd en wij de sneeuw en de witheid ademend, even rustig als het land als we zijn.

We hebben echter geen sneeuwman meer gemaakt. We hebben de sneeuw niet gevoeld in onze vingertoppen, bijtend in onze neus en oren. We hebben geen aanloop meer genomen om ons af te zetten op de glijbaan - gaan ‘sleren’ op de ‘sleerbaan’ - om het verst uit te komen. We hebben er wel aan gedacht, ons wel herinnerd hoe het was, op lange namiddagen na de school, ongevoelig voor de koude, tot blauw de avond viel, de stemmen o zo helder en klaar in de vrieslucht. Ik de stemmen  nog hoor, nu.

Of ook nog wat we ons herinneren: we waren in het bos, in de grote  geheimenis van de bomen en het sneeuwde, en we het vallen hoorden van de vlokken, rijzend uit het niets van de hemel boven de kruinen, en als we ons stil hielden er niets anders was dan het zacht ‘gereuzel’ van de vlokken tussen de takken, alsof ze fezelden met wat van het zwijgend leven van de bomen was en van de wind die er niet was, alsof ook wij er niet waren, maar hen hoorden omdat we ook boom maar waren.

Of ook nog wat we ons herinneren, en dan niet de geluiden van de stemmen in de valavond, en dan niet het ‘gereuzel’ van de sneeuw tussen de takken, wel, tintelend van de kou, de klompen afgezet op de mat aan de deur en op kousenvoeten, het binnenkomen in de huiskamer, de warmte die ons bedwelmde en te gaan neerzitten bij de Leuvense stoof, onder het lamplicht. Soms, of bijna altijd, met een boek op de schoot: ‘Jeugd’ van Ernest Claes, of zijn ‘Wannes Raps’, of ‘Eeuwig zingende Bossen’ van Gullbranssen, of: och er waren er heel wat in die dagen.  

Je  verliest dit niet, je vergeet dit niet, het zit je in het bloed, komende uit de kilte van de sneeuwavonden en het binnenkomen in de huiskamer, je zit er met je kousenvoeten op de rand van de Leuvense stoof, bij moeder, bij vader, bij je broers en je leest of tracht te lezen, of een andere bezigheid: je vertelt wat je zag of wat je hoorde, over het gefezel van de bomen, over wat je las van ‘Wannes Raps’.

De avonden, destijds, waren lang in de winter.

Hoe ver dit alles niet ligt in de tijd, die toen nog tijd was en, ons bezig zijn met wat de tijd was, of het verlopen van de uren na het avondmaal; het slapen gaan in de onverwarmde kamer onder de pannen, tussen de wit als sneeuw kille lakens van het bed. De nacht een gewemel van sterren en als je buiten keek tussen de ijsbloemen op het raam, altijd uitzonderlijk, de witte doffe glans van de sneeuw, die alles had toegedekt, tot de hooimijten,  de graanmijten toe, de mussen, de vinken, de merels.

De sneeuw en de nacht, de roerloosheid van de dingen rondom jou. De knaap die je was weet het nog allemaal.