Dit is een fragment van een dagboek dat meer loopt over wie ik ben dan over wat ik doe. Ik ken al enkele dagen het gevoel van een nieuw beginnen want ik heb me, de laatste drie, vier maanden leeg geschreven. En wat ik vreesde voltrekt zich nu: de vreugde van het schrijven heeft me verlaten. Na mij blog van gisteren, dit is dan wat me overrompelde, dit is wat in mijn kleren hangen bleef: de geur van het gedoofde vuur dat me jaren lang heeft bezield en bezeten. Ik dramatiseer niet, dit zijn mijn gevoelens, ik kan er niet omheen schrijven, zoals ik al een tijdje aan het doen ben, ze houden me in hun greep en, voor het ogenblik, ik weet niet of ik er meester over word.

Ik ben niet alleen inspiratieloos, maar er is ook de pijn van het inspiratieloos zijn die me in een zekere mate bedwelmt en het is die pijn die overheerst, die donkere wolk die voor mij uitdrijft. Ik wil hier komaf mee maken maar ik word opgejaagd, ik word bezeten door spijt. Spijt dat het zo ver gekomen is. 

Er is de dood geweest die mijn drempel heeft overschreden, er is nu ook bij iemand die ik even lief heb als mijn dochter, een geboorte geweest. Ik voelde o, zo duidelijk, de afstand die er was tussen mij en het kind dat daar lag,  de ogen dicht, roerloos nog, zuiver, en een ganse leven dat haar wachtte, dat geleidelijk aan zou beantwoord worden, terwijl mijn leven op zijn einde liep en er in mij een zwijgen was gekomen dat me tegemoet kwam uit het einde van de lange smalle gang waar ik in mijn droom had voor gestaan, de ene zijde, de muur vol met boekenruggen. Dit is het beeld dat ik meedroeg als ik het moederhuis verlaten heb.

Ik weet het, dit is een holle tekst, maar ditmaal heeft de holte de bovenhand genomen. Ze was er al enkele tijd, ze hing in de lucht,  maar ik slaagde erin ze weg te houden, de holte weg te duwen uit mijn gezichtsveld. Vanmorgen ben ik er niet in geslaagd, had ik de moed niet meer, er tegen op te gaan, is ze opgestaan uit de nacht en heeft ze de bovenhand genomen.

Hoe het verder moet weet ik niet, nu de dag zich openen gaat. Het is wellicht, zoals er zovele al zijn geweest, een momentopname. Het schrijven ervan kost me heel wat, misschien ook is het, het begin van een bevrijding. We zien wel wie het halen zal. De dag is nog jong.