Er is telkens een voldoening als ik sluiten kan op een zin die hangen blijft, een zin die daarenboven een herinnering oproept aan wat ik vroeger las nu al enkele tientallen jaren terug. Zo is er van Erskine Caldwell ook zijn ‘Sanctuary’ dat ik las. Het was de periode dat ik elke dag de trein nam naar de hoofdstad en ik telkens, weggedoken in een hoek van het compartiment - soms in het gezelschap van Louis Paul Boon - aan het lezen was. Ik kan ze nog noemen wie ik toen las, Faulkner, Steinbeck, Hemingway, Mailer, Capote... Ik was meer gericht op de Engelstalige literatuur dan op de Franse of de Nederlandstalige maar vraag me niet waarom. Een vriend van me was een fervente lezer van de Franse literatuur en via hem ben ik die later ook deze gaan frequenteren. De boeken die ik toen gelezen heb zijn me als kostbare herinneringen bijgebleven. Het kon niet anders dan dat ik van toen af besmet ben geweest met de gedachte ooit zelf een boek te schrijven.

Waar een wil is, is een weg wordt er gezegd en mij overkwam wat aan velen van ons overkomt. Ik herinner me op basis van een artikel in De Standaard, in een blog ooit geschreven te hebben dat er dagelijks dertigduizend Vlamingen aan het schrijven zijn. Ik ben er een van, echter niet veel meer dan de meesten onder hen, een sukkelschrijver. Want ik geef me er vandaag ten volle rekenschap van dat er amper, ruim gezien, een honderdtal van die dertigduizend, kans maken op slagen, dit wil  zeggen, kans maken ooit hun boek te zien liggen in de uitstalramen van een of andere boekenwinkel. Er is moed toe nodig te bekennen dat het zo is en niet anders, moed om de werkelijkheid onder ogen te zien en verder te doen alsof er helemaal niets gebeurd was of is.

Zo zeg me waarom ik verder ga met dit dagelijks gesprek met jou, mijn lezer. Wat is het dat me bindt aan jou en jou aan mij: een geheime overeenkomst, een soort verdrag, een belofte die gegroeid is buiten ons weten om en waarmede we, beiden, nu geconfronteerd worden?

Het zal wel dat er ‘iets’ is, anders zou het niet blijven duren want zonder jou heeft het geen zin verder te gaan op de ingeslagen weg. Je moet dit weten, zelfs als ik aan de Klaagmuur ga staan, of is het een Smeekmuur?

Hoe verder de dagen schuiven, schreef ik een paar dagen terug, hoe minder er nog zijn. Waarom dan deze kwelling, want dit is het, de kwelling van het schrijven in de hoop gelezen te worden? En waarom dan eens te meer aan de Klaagmuur gaan staan als ik bij voorbaat al wist dat wat ik naliet na mijn tocht van 115 dagen, ontoereikend zou zijn.

Het wordt tijd dat ik die muur, welke ook, voor altijd vergeten ga. Of, duidelijker, dat ik stop met me te beklagen.