In de namiddag nam hij over uit zijn dagboek wat hij die morgen geschreven had; nam hij over wat hij wenselijk achtte. Het was wel degelijk een brief aan haar gericht: 

Lieve Anja, na je telefoon van deze nacht, ben ik van ochtend naar de vijver gereden. Het ontluikende leven greep me aan. Ik was water en land, was luchten en bomen, was deel van alles en alles was deel van mij. Ineens waren alle uren zonder jou opgelost. Ik hoorde je, ik beluisterde terug je woorden in de klank ervan, ik hoorde je lichaam, je tederheid, je tasten naar mij.

Zevenvoudig is de echo van je naam gebleven zoals ik ooit schreef in mijn dagboek van het jaar van onze eerste ontmoeting, toen ik rondzwierf met tent en slaapzak, samen met vrienden en gids, in het ‘Bijbel-land’ van Noord-Yemen en ik, staande op de hoogvlakte naar Kawkaban toe, met de vallei ver onder mij, plots je naam riep, of dacht te roepen en ik de echo hoorde of dacht te horen, zevenvoudig weerkaatst, in kringen weerkerend tot mij.

Heel die reis was er de volheid van ons samenzijn, de volheid van bergen en lucht en gletsjer en het vloeien van water in de kloven; was er die grote volheid van die enkele uren die we samen gekend hadden.

Thans is Kawkaban een naam die zingt omwille van jou en van het toen onbekende dat bekend werd en ook, omwille van de muezzin die me wekte, zodat ik de slaap niet meer vinden kon, opgestaan ben en geruisloos weggegaan uit de kamer waar we allen, gehuld in onze slaapzak, die nacht hadden doorgebracht. Weggegaan ben om in de kilte van drieduizend meter door de straten te lopen en nog steeds je naam te horen. Je boom was toen in mij aan het groeien. Ik sprak met jou, je liep met mij langs de huizen met de vreemd getekende gevels, grijs nog in het eerste licht, tot plots de zon over de bergkam gleed en alles betoverde met kracht en klank.

Dit alles en meer nog schreef ik neer die gouden morgen in Kawkaban. Kinderen stonden om me heen, verbaasd kijkend hoe mijn pen van links naar rechts over mijn blad liep. Het was allemaal wel niet zo heel veel maar je bewoog in mij en ik geloofde in de aanwezigheid van Hem die ik niet noemen kan, maar voelen kon, jij er in opgelost. Meer was het niet, enkel nog dat de tijd toen heeft stil gestaan: ik schrijvend, jij toekijkend over mij gebogen, met de kinderen om je heen. 

Dit alles, Anja, terwijl ik als een jonge man zonder ouderdom, door de velden reed, niet meer wetende welke dag het was, welke straat het was, waar het oosten was, maar vooruitkijkend naar het ogenblik dat je aanbellen zou en je voor mij zou staan, stralend, open en o zo vurig met je ganse wezen, de totale vrouw in jou, naar mij gekeerd.

En ik, hoe bemin ik je, Anja, kan ik nog wel?

Aan wie kan ik dit vertellen? Ik weet trouwens niet hoe het verder moet deze namiddag en morgen. De echte dag zal pas beginnen als jij bij mij zult zijn. En daarna, het ogenblik dat van alle ogenblikken zal zijn die nog komen zullen, als je voor mij zult staan, als de roep van de geest zich versmelten zal met de roep van het lichaam. Ik neem je dan mee in mijn kamer met het grote bed. Ik kleed je uit terwijl ik je kussen blijf: mijn handen over jou, over je groot verwachten. Je kleed dat op de grond zal glijden. Je lichaam dat ik voelen zal en je stilte die deze van het levende is, van het woekerende, het zilte, open en week en vochtig; die deze is van het tedere, het aangrijpende, het verbrijzelende, het alles opzuigende, het alles innemende, waarin ik verdwijnen zal.

Waarin ik verdwijnen wil omdat ik zo lang al heb gewacht, zovele lange avonden of blekende ochtenden, of middagen van zon en van regen, van moeheid en van niet weten wat. Dit teken ik nog op als toegift, terwijl ik je deze ochtend enkel zeggen wou hoe gelukkig ik was toen ik door de straten ben gereden, langs velden en weiden en gesloten huizen en ik de beloften heb gedroomd waar de luchten vol van waren.

En thans, met de stapel pagina’s voor mij op de tafel, wachtend op het ogenblik van je handen, Anja, over mij en je ogen. En het kan niet, lieve Anja, dat ik prijs zou geven wat nu ons leven is. Het kan niet dat ik schrijven zou over je binnen treden in dit huis, waar ik je wacht met een nieuw bruisend hart.

Het boek zelf sluit zich hier. Het sluit zich op zijn paradigma, op zijn droomgedachten, op zijn verwijzingen en op wat tussen de lijnen geschreven staat. Het sluit zich op zijn onvolmaaktheden, op zijn twijfels en zijn zekerheden. Het sluit zich op deze laatste pagina die de laatste droppels inkt opneemt.

De rest is stilte. De stilte van het ongelezen woord, opgesloten, tot het opgenomen wordt, tot het open bloeit in de talloze facetten die het meegekregen heeft.

Ademend.

Het Huis, 31 december van het jaar des Heren 2018.