Hij droomde die nacht. Hij was onder de bomen bij het meer - was het niet het meer van Genève? - gekleed in een lange donkere mantel. Hij had zijn zakken vol met graankorrels die hij rondstrooide voor de duiven die om hem dwarrelden lijk vallende bladeren. Hij zag zich zelf staan onder de bomen, zag hoe traag de beweging was van zijn hand en hoe traag de korrels neervielen in de aarde als waren het woorden die hij met moeite nog spreken kon.

Zijn vrije hand tegen de boom geleund en zijn vingers, zijn ganse hand drong binnen in de weke witte stam, en alles werd als van sneeuw: de witte zeilen van de witte boten op het water lijk melk, de witte bergen op de achtergrond die oprezen uit de witte waterlijn en dan de witte duiven die rondvlogen doorheen de man die hij was.

Hij droomde dat hij ontwaakte in een witte kamer. De vrouw die hem liefhad was over hem gebogen.

*

Hij herhaalt zich. Hij zit gevangen in een bepaald, op filosofie lijkend stramien, waar hij niet los van komt  en hij weet het. Hij tast de dingen af om te vinden wat niet te vinden is, maar dit aftasten, dit voortdurend inkleuren van stellingnames, van uit een of andere gezichtshoek, is zijn leven; het is zijn boek dat het zo wilt, zo en niet anders. Hij moet er zich bij neerleggen en aanvaarden dat hij begrippen te dicht over elkaar legt die dan de indruk geven samen te smelten, vele ervan zijn ontstaan in een tijd en in omstandigheden die verschillend waren. Alleen de feiten, de gebeurtenissen ervan zijn vaststaand, zijn wat ze zijn. Gedachten echter wijzigen zich, leggen andere accenten, voegen dingen toe die er gisteren niet waren of nemen dingen weg die er wel waren, zodat de weg die bewandeld wordt een echo is van wat is en van wat niet is.

* 

Wat is er van de mens die zich geen vragen stelt over wat het leven is; die niet ontvankelijk is voor het wonder van het bestaan; hierover geen jota vertelt of op papier zet; die onbewogen de dagen binnenwandelt met nog een oneindigheid aan dagen, zo denkt hij toch, in het vooruitzicht. En, wat is er van de mens van wie de dagen, van de morgen tot de avond tot diep in de nacht, meer woorden zijn dan daden?

Ugo gaat voorbij aan de handelingen die hij stelt om te overleven: zijn opstaan en het vullen van de uren tot het slapen gaan. De mensen die hij ontmoet, de postbode soms, de winkeljuffrouw, de beenhouwer, de bakkersvrouw. Geert die langs komt en de afgevallen bladeren heeft bijeen gevaagd en de druivelaar heeft gesnoeid. Alle, kleine zaken die gebeuren, die in elk leven voorkomen, belangrijk zijn en noodzakelijk maar niet doordringen tot zijn geschriften. Afgewogen zoals ze worden tegenover  de zaken die hij wel  vernoemd.

Is het te aanvaarden dat al die kleine handelingen niet aan bod komen, al zijn ze er, al beslaan ze een belangrijk deel van zijn dag; hoeft het niet gezegd dat hij de haard aansteekt, dat hij weg rijdt met de fiets door de velden of met een boek in de hand door de sprookjeskleuren van het bos wandelt in het ‘gereuzel’ van de bladeren aan zijn voeten; Is het te aanvaarden dat hij van in den beginnen, enkel op het bevreemdende, op het buitengewone van de geest is afgestemd geweest?

De herfst was pas begonnen als het boek aan zijn bestaan begon, thans staat de lente voor de deur die zomer zal worden en herfst terug en de aarde zal terugkeren op haar punt van lente-equinox waar ze nu amper voorbij is en hij zal nauwelijks beseffen dat de aarde een nieuwe, volledige baan heeft afgelegd.

En de cellen van zijn lichaam zullen zich dag aan dag vernieuwen en dit ook zal hij niet kennen, hier ook heeft hij te ondergaan en af te wachten in welke mate de krachten van zijn lichaam zullen afnemen, hopende dat de krachten van de geest in eenzelfde mate zullen toenemen. Al weet hij dat de geest al de aarzeling kent van het woord dat hij gebruiken wil of van de zin die klaarheid moet brengen.

Maar denkt hij, laat me toe te zeggen dat ik geleefd heb onder de mensen, naar de geest in mij en over mij, en dat het voorbije een voorbereiding is geweest, een tijd om te groeien, om te rijpen en te verzamelen, en nu hiervan de vruchten te plukken.

Het is, schrijft Max Wildiers, een vreugde te vertoeven in het gezelschap van zovele boeken en van zovele gedachten die gesproken worden, geschreven en rondgedragen worden; hij zegt dit wel enigszins anders. En zo is het voor hem een grote vreugde eraan deel te nemen en te kunnen optekenen, in beeld en in sfeer, wat loskomt in hem om te trachten het levende leven te grijpen met beide handen, het te omknellen en neer te zetten op het blad, opdat anderen na hem, zo hoopt hij toch, zo verwacht hij toch, ook vreugde zouden beleven aan de oneindigheid, de onuitputtelijkheid van wat is van de natuur en van de wereld, dit alles om een brug te zijn naar de geslachten na hem. Tot in der eeuwigheid denkt hij nog, opdat het altijd zo moge blijven en dan ook nog, crescendo, stijgend naar een steeds vollere dimensie.